Λίγα λόγια για το θέμα της ευθανασίας στο ζωάκι μας

από Μυρτώ Τζώρτζου

Το να πάρεις την απόφαση να κάνεις ευθανασία στο αγαπημένο σου ζωάκι είναι κάτι απίστευτα δύσκολο. Είναι σκληρό. Όλοι θέλουμε ο σκυλάκος μας ή η γατούλα μας να γεράσουν και να φύγουν με φυσιολογικό τρόπο. Χωρίς πόνο, στο σπίτι τους, στο χώρο όπου έζησαν. Δυστυχώς για πολλούς από εμάς αυτό δεν συμβαίνει έτσι.

από τη Μυρτώ Τζώρτζου, petpetmag@gmail.com

Πριν από περίπου δυο μήνες έκανα αυτό που δεν ήθελα ποτέ να κάνω. Και η αλήθεια είναι ότι δεν είχα σκεφτεί ότι μπορεί να το κάνω. Ο γάτος μου πλησίαζε τα 17 και ήταν υγιέστατος. Έτρωγε, έπαιζε, συμμετείχε στο σπίτι κανονικά όπως πάντα. Τον έβλεπες και δεν πίστευες ότι ήταν σε αυτή την ηλικία. Και εγώ ναι μεν είχα στο πίσω μέρος του μυαλού μου ότι έχει μεγαλώσει πολύ όμως έλεγα ότι θα ζήσει και άλλο. Και ότι θα πεθάνει μια μέρα ήσυχα στο σπίτι. Κάποια στιγμή. Δυστυχώς δεν έγινε έτσι. Γιατί αυτά τα πράγματα δεν τα σχεδιάζεις εσύ. Έτσι κάποια στιγμή αρρώστησε. Μετά από πολλές εξετάσεις πήρα τη διάγνωση. Μου κόπηκε η αναπνοή. Προχωρημένος καρκίνος στην ουροδόχο κύστη. Καμιά θεραπεία, καμιά λύση. Μέσα σε ένα μήνα ο γατούλης μου έγινε άλλος. Και κάθε μέρα ήταν χειρότερη από την προηγούμενη. Και έφτασε η στιγμή που άκουσα τη λέξη που μισούσα. Ευθανασία. Έπρεπε να κάνω ευθανασία για να σταματήσει να υποφέρει. Αλλά εδώ τελειώνει η δική μου ιστορία. Όσοι δυστυχώς βρεθούν στην ίδια θέση με εμένα θα πρέπει να ξέρουν κάποια πράγματα. Είναι σκληρή απόφαση, το επαναλαμβάνω. Όταν έρχεται εκείνη η ώρα, δεν φαντάζεται κανείς πόσο δύσκολο είναι. Η έκφραση που χρησιμοποιούν οι περισσότεροι κτηνίατροι σε όλον τον κόσμο είναι “κοιμίζω το ζώο”.

Πώς και πότε παίρνουμε την απόφαση;

Εδώ τα πράγματα είναι περίπλοκα καθώς πολλοί αποφασίζουν με το συναίσθημά τους και όχι με τη λογική. Τι θέλω να πω. Είναι το ζωάκι μας πολύ άρρωστο και, σύμφωνα με τον κτηνίατρο, η κατάστασή του είναι μη αναστρέψιμη. Δεν έχει γυρισμό που λέμε. Πρέπει με κάποιον τρόπο να βρείτε την ψυχραιμία να σκεφτείτε. Αρχικά καλό είναι να πάρετε τη γνώμη και άλλων κτηνίατρων. Ναι, έχουμε εμπιστοσύνη στον κτηνίατρό μας αλλά όταν είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου, πάμε και σε δεύτερο. Αν έχετε την οικονομική δυνατότητα, πάτε και σε τρίτο. Όπως και στον άνθρωπο έτσι και στα ζώα οι κτηνίατροι συχνά έχουν διαφορετικές απόψεις.

Αν λοιπόν οι γιατροί συμφωνήσουν στο ότι δεν υπάρχει γυρισμός και ότι το ζώο σας πρέπει να “κοιμηθεί” και μάλιστα άμεσα για να μη βασανίζεται, τότε είναι η δική σας ώρα να πείτε το ναι. Κανένας κτηνίατρος δεν προχωράει σε κάτι χωρίς τη σύμφωνη γνώμη του ανθρώπου που έχει το ζώο. Και εδώ είναι αυτό που αναφέραμε πιο πάνω, το συναίσθημα. Και οι αμφιβολίες: “Μήπως δεν ήρθε ακόμα η ώρα;”, “Μήπως να το παλέψω λίγο ακόμα;” “Να το πάρω σπίτι να φύγει εκεί;”

Το συναίσθημα συχνά μας εμποδίζει να δούμε την πραγματικότητα. Και μας κάνει εγωιστές. Και δεν κοιτάμε εκείνη τη στιγμή το ζώο που υποφέρει αλλά τον εαυτό μας. Είναι σκληρό αυτό που λέω αλλά είναι αλήθεια. Όταν σου λένε οι γιατροί ότι το ζώο “φεύγει”, όταν βλέπεις ότι υποφέρει και δεν θες να το συνειδητοποιήσεις, όταν παρατείνεις τον πόνο του, είσαι εγωιστής. Το ίδιο ήμουν και εγώ. Αρνήθηκα εκείνη τη στιγμή να προχωρήσω σε ευθανασία, νευρίασα με τους γιατρούς και πήρα το γάτο μου να πεθάνει στο σπίτι. Και δεν κρύβω ότι σκέφτηκα ότι μπορεί να γίνει και κάποιο θαύμα. Αλλά δεν έγινε. Το ζωάκι ήταν τόσο χάλια. Τόσο εύθραυστο. Ανήμπορο να περπατήσει και να κάνει οτιδήποτε. Κρατιόταν με τον ορό. Κάποια στιγμή δεν είχε κανένα νόημα ούτε ο ορός. Μια μέρα μετά από την επιστροφή μας από τον κτηνίατρο το βλέμμα του θόλωσε. Όμως με κοιτούσε στα μάτια. Και γουργούριζε. Εγώ νόμιζα ότι χαιρόταν που ήταν στο σπίτι. Μετά από καιρό διάβασα ότι συχνά οι γάτες γουργουρίζουν όταν διαισθάνονται ότι πεθαίνουν. Και μετά άρχισαν οι πόνοι. Και τότε σκέφτηκα ότι είναι απίστευτα εγωιστικό αυτό που κάνω. Σε μισή ώρα ήμουν στον κτηνίατρο. Τέλος.

Για αυτό όσο και δεν θέλετε, μην αφήσετε το ζώο σας να υποφέρει. Ξεκουράστε το όταν πρέπει. Οι κτηνίατροι που εμπιστευόμαστε, και το τονίζω αυτό, ξέρουν την ώρα που πρέπει. Δεν την ξέρετε εσείς.

Τι συμβαίνει την ώρα που γίνεται η ευθανασία

Καταρχήν θα πρέπει να αποφασίσετε αν θέλετε να γίνει σπίτι και αν θα είστε μέσα εκείνη την ώρα ή όχι. Πολλοί δεν το αντέχουν και περιμένουν έξω. Το κατανοώ, όμως μου φαίνεται και αυτό λίγο εγωιστικό. Νομίζω ότι πρέπει να είστε μέσα, δίπλα του, μαζί του. Να του χαϊδεύετε το κεφάλι και να του μιλάτε γλυκά και ήρεμα. Μην το αφήσετε μόνο του με το γιατρό. Μπορεί να το μετανιώσετε μετά από καιρό. Αν είστε όμως δίπλα του, πρέπει να είστε τελείως ήρεμοι. Αν νιώσει την έντασή σας, μπορεί να στρεσαριστεί. Κρατηθείτε και κλάψτε μετά. Αν δεν μπορείτε να είστε ήρεμοι, αν είστε στον πανικό, καθίστε καλύτερα έξω.

Η τελική διαδικασία διαρκεί μόνο λίγα λεπτά. Το ζωάκι σας δεν θα νιώσει καθόλου πόνο από το φάρμακο. Η ένεση γίνεται ενδοφλέβια. Υπάρχουν ζωάκια που φεύγουν σε 30-40 δευτερόλεπτα.

Μετά την ευθανασία. Και τώρα τι;

Μόλις τελειώσει το δύσκολο κομμάτι της ευθανασίας, έρχεται ένα επίσης δύσκολο θέμα. Τι κάνετε τώρα; Αν το ζήτημα της ευθανασίας μπορεί να σας έχει περάσει, έστω και μια φορά, από το μυαλό όταν έχετε ένα άρρωστο ζωάκι, το θέμα του μετά την ευθανασία δεν είναι κάτι που το σκέφτεται από πριν κανείς. Όμως έρχεται εκείνη η ώρα που πρέπει να πάρεις όσο το δυνατόν πιο γρήγορα, για ευνόητους λόγους, απόφαση.

Υπάρχουν άνθρωποι που τρελαίνονται στην ιδέα να γυρίσουν σπίτι με ένα νεκρό ζώο για να αποφασίσουν τι θα κάνουν. Το σέβομαι αν και δεν θα το έκανα ποτέ. Το να το αφήσω δηλαδή το ζώο μου στο κτηνιατρείο. Αν όμως θέλετε να αναλάβουν εκείνοι την επόμενη φάση, μπορείτε να το κάνετε. Συνήθως συνεργάζονται με κάποιους που πηγαίνουν, τα παίρνουν και τα θάβουν κάπου στο βουνό. Που όμως δεν ξέρετε πώς και πού.

Αν όμως θέλετε να αποφασίσετε εσείς τι θα γίνει, που αυτό σας συνιστώ ανεπιφύλακτα, οι λύσεις είναι συγκεκριμένες: Κάποιοι που έχουν κήπο ή ένα χωράφι, επιλέγουν αυτή τη λύση του να το θάψουν εκεί. Αν δεν έχετε δικό σας μέρος, υπάρχουν τα νεκροταφεία ζώων. Αναζητήστε τα. Εκεί το ζωάκι σας θα έχει τον τάφο του όπου θα μπορείτε να το επισκέπτεστε. Οι τιμές ποικίλουν. Τέλος υπάρχει πλέον και στη χώρα μας η λύση της αποτέφρωσης. Μπορείτε να επιλέξετε ομαδική ή ατομική αποτέφρωση. Στο διαδίκτυο θα βρείτε πού γίνονται και πόσο στοιχίζουν. Μετά την αποτέφρωση θα πάρετε τις στάχτες σε ειδικό κουτί.

Έχουν περάσει δυο μήνες από τη μέρα που έκανα ευθανασία στο γατούλη μου. Αν τον σκέφτομαι; Κάθε μέρα. Αν σκέφτομαι μήπως δεν έπρεπε να την κάνω; Συνεχώς. Κάποιες φορές μάλιστα νιώθω και απίστευτες ενοχές. Κάποιες άλλες φορές νιώθω άλλες ενοχές, μήπως έπρεπε να την κάνω νωρίτερα. Και μπερδεύομαι χειρότερα.

Εξαντλήστε όλες τις πιθανότητες, ρωτήστε γιατρούς, τρέξτε, ψάξτε το. Όμως αν δεν υπάρχει καμιά λύση αφήστε το ζωάκι σας να ξεκουραστεί. Το ίδιο δεν θα θέλατε και για εσάς;

 

Διαβάστε επίσης

Αφήστε ένα Σχόλιο