Μια υπέροχη πράξη έκανε ένας συμπολίτης μας αυτές τις μέρες και εμείς δεν έχουμε παρά να του πούμε ένα μεγάλο ευχαριστώ.
Ο λόγος για τον κ. Αντώνη Λιάπη από την Κομοτηνή, ο οποίος έκανε τα αδύνατα δυνατά για να σώσει ένα σκυλάκι που ήταν βυθισμένο μέσα σε πίσσα σε εγκαταλελειμμένο εργοτάξιο πίσσας έξω από το χωριό Φωλιά της Κομοτηνής. Δίπλα του δυο άλλα σκυλάκια 4 μηνών, τα αδερφάκια του, νεκρά καθώς είχαν πνιγεί στην πίσσα.
Τα ματάκια του σκύλου, όπως θα πει ο κ. Λιάπης, ήταν το μόνο σημείο του σώματος που κινιόταν ελεύθερα-ικετευτικά προς εκείνον. Έτσι πρέπει να είναι η κόλαση. Το σκυλάκι ανέπνεε. Ο κ. Λιάπης δεν έχασε ούτε ένα λεπτό. Το εγχείρημα φαινόταν ακατόρθωτο. Πώς θα έβγαζε από εκεί μέσα στο δύστυχο ζώο;
Ο ίδιος θα πει χαρακτηριστικά: «Αμέσως κόλλησαν και τα δικά μου πόδια. Τα παπούτσια έμειναν μέσα, απίστευτη η κολλητική ισχύς του υλικού. Δεν μπορούσα να κινηθώ, παρέμεινα σε γονατιστή στάση. Αδύνατον με τα χέρια να μετακινηθεί έστω και ένα εκατοστό πίσσας. Η αντίσταση και η συγκολλητική της ισχύς ανίκητη. Ό,τι και αν βύθιζα στην πίσσα κολλούσε και το ρουφούσε αργά, σταθερά μέσα της. Τίποτα δεν γινόταν. Είναι εκείνες οι σπάνιες στιγμές που μετά από πολλή ώρα σκέφτεσαι βαθιά μέσα σου: ΔΕΝ ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΩ και τα μάτια σου βουρκώνουν. Να αργοπεθαίνει μπροστά σου ένα αθώο πλάσμα και να μην μπορείς να το σώσεις… Τα ματάκια εκείνα όμως, καρφωμένα πάνω μου …»
Κάποιοι από όσους είχαν συγκεντρωθεί μετά από 1,5 ώρα άκαρπων προσπαθειών παρότρυναν τον κ. Λιάπη να σταματήσει. Άρχισαν να μιλούν μάλιστα για ευθανασία! Εκείνος εξαντλημένος από την υπερπροσπάθεια δεν μπορούσε ούτε να αναπνεύσει. Για να έχει δυνάμεις ακουμπούσε το κεφάλι του πάνω στη δεξαμενή, με τα γόνατά του να σχίζονται πάνω στην τραχιά επιφάνεια των σπασμένων κομματιών τσιμεντόλιθου που βύθισε από κάτω.
«Διαπίστωσα ότι όσο υποχωρούσε η ζέστη (η σκιά της δεξαμενής κάλυψε πλέον το σημείο), η πίσσα άρχισε να στερεοποιείται και ο χρόνος τελείωνε. Το έχω ζήσει σπάνια, αλλά είναι οι στιγμές που το υπερβατικό αντικαθιστά την πραγματικότητα. Μια ανώτερη δύναμη νιώθεις να σε καθοδηγεί από ψηλά. Με τρόπους που πιστεύω ότι εμπλουτίζουν την διασωστική «επιστήμη», κατάλληλους για σεμινάριο. Αφού κατάφερα να σηκωθώ όρθιος (με τραβούσαν από πίσω), έφερα αυτοσχέδια εργαλεία, μεταξύ άλλων και ένα σουβλί από μπετονόβεργα με αιχμηρή μύτη. Ακόμα και η μπετονόβεργα λύγιζε. Κατάφερα να τη βυθίζω περιμετρικά, και να γεμίσω οπές γύρω από το σώμα του ζώου, σαν κέντημα, με μεγάλο κίνδυνο να τραυματίσω τα ποδαράκια του, τα οποία επίσης ήταν βυθισμένα και δεν φαίνονταν. Εν πάση περιπτώσει, χιλιοστό προς χιλιοστό, κατάφερα να περάσω αρχικά ένα σχοινί κάτω από τα πίσω πόδια του και με τη μέθοδο του «πριονιού» (θα εξηγήσω άλλη φορά), αργά, βασανιστικά, δευτερόλεπτο προς δευτερόλεπτο, μετά από 3,5 καταραμένες ώρες, η γλυκιά σκυλίτσα αποκολλήθηκε», θα πει ο κ. Λιάπης, ο οποίος τελικά τα κατάφερε και έσωσε το σκυλάκι.
Εμείς αυτό που έχουμε να πούμε είναι ένα μεγάλο μπράβο σε αυτόν τον υπέροχο άνθρωπο.
