Δεν θεωρώ πως είμαι φιλόζωη. Θεωρώ πως είμαι ένας φυσιολογικός άνθρωπος

από ymavrak

Πρόεδρος της Πανελλήνιας Φιλοζωικής Ομοσπονδίας (ΠΦΟ), η Ειρήνη Μολφέση, βρίσκεται σε μια διαρκή «μάχη» με το «βαθύ» κράτος για τα δικαιώματα των ζώων. Άλλοτε οι πόρτες είναι ανοιχτές, άλλοτε κλειστές. Κάποιες φορές οι συνομιλητές έχουν τα αυτιά τους ανοιχτά, άλλες κωφεύουν εκκωφαντικά.

Από την Ντέπυ Κουρέλλου\Μοναδικές φωτογραφίες του Vasilis Asvestopoulos

Σε κάθε περίπτωση η κ. Μολφέση βρίσκεται στην πρώτη γραμμή για να ακουστούν τα πλάσματα που δεν έχουν λόγο. Πώς ξεκίνησαν, όμως, όλα;

Πότε αποκτήσατε το πρώτο σας ζώο;

Οι γονείς μου έφυγαν το ’50 από την Ελλάδα για το Παρίσι. Αν και δεν θεώρησαν ποτέ πως έφυγαν για πάντα σιγά σιγά ρίζωσαν. Ήρθαν τα παιδιά, έκαναν φίλους και το Παρίσι, τότε, ήταν το κέντρο της διανόησης, της τέχνης. Ο πατέρας μου ήταν ζωγράφος και το σπίτι μας πάντα γεμάτο με κόσμο. Εγώ, πάντα ονειρευόμουν να αποκτήσω έναν σκύλο. Οι γονείς μου αρνούνταν, προφασιζόμενοι όλα τα γνωστά επιχειρήματα, όπως π.χ «ζούμε σε διαμέρισμα». Χρόνια προσπαθούσα, έως ότου κάποια στιγμή γύρω στα οκτώ πείσμωσα. Φόρεσα μια ζώνη στο λαιμό μου, έπεσα στα τέσσερα και άρχισα να γαβγίζω, να γρυλίζω, να τρώω από το πιάτο χωρίς μαχαιροπήρουνα. Αυτή η συμπεριφορά διήρκησε εβδομάδες και την διατηρούσα και μπροστά σε κόσμο. Οι γονείς μου, πρέπει να πω, ότι αποδείχτηκαν εξαιρετικά ψύχραιμοι. Ένα βράδυ, μας επισκέφτηκε ένας αρχιτέκτονας. Μου ζήτησε να τον βοηθήσω σε έναν διαγωνισμό που είχε λάβει μέρος και αφορούσε την πόλη του παρελθόντος και εκείνη του μέλλοντος. Ξαφνικά μεταβολίστηκε όλη μου η ενέργεια, σηκώθηκα στα δύο πόδια κι άρχισα να του ζωγραφίζω. Επί μέρες ζωγράφιζα σε τεράστια χαρτιά ενός μέτρου. Σχεδίασα ένα μεσαιωνικό οικισμό ως πόλη του παρελθόντος και ως πόλη του μέλλοντος σπίτια σε σχήμα μανιταριού, με πολλά παράθυρα. Σε κάθε παράθυρο υπήρχε ένα παιδί με ένα σκυλί. Το ίδιο και στους ελεύθερους χώρους. Παντού άνθρωποι με σκυλιά και ταμπέλες που έγραφαν «επιτρέπεται σε σκυλιά». Η εμμονή μου διατυπώθηκε και με αυτόν τον τρόπο. Το υπέροχο ήταν πως ο αρχιτέκτονας κέρδισε το βραβείο και λίγο καιρό μετά εμφανίστηκε σπίτι μας με ένα κουτάβι αγκαλιά.

Πού το βρήκε;

Πρόκειται για κλασσική ιστορία. Το είχε αγοράσει από ένα κατάστημα στο Παρίσι και όπως τα περισσότερα σκυλιά που προέρχονται από μαγαζιά το σκυλάκι είχε μόρβα. Μέσα σε λίγες μέρες ξεκίνησε διάρροιες, εμετούς και πυρετό. Έτσι συγκινήθηκαν και οι γονείς μου, διότι δεν ήταν διατεθειμένοι να το κρατήσουμε. Η αγωνία, όμως, αν θα επιβιώσει και η περιποίηση που του πρόσφεραν τους συγκίνησε. Κι όταν τελικά ξεπέρασε το πρόβλημα, κάτι πολύ σπάνιο, διότι από μόρβα επιβιώνουν ένα στα δέκα κουτάβια το κρατήσαμε. Έμοιαζε με κάτι ανάμεσα σε Μπιγκλ και Φοξ. Είχε έρθει με χαρτιά καθαρόαιμου και πράγματι όταν το είδε πρώτη φορά ο γιατρός μας επιβεβαίωσε πως πρόκειται για Μπιγκλ. Όταν το είδε όμως ξανά, μήνες μετά μας ρώτησε «τι ράτσα είπαμε πως είναι;». Συμβαίνει πολύ συχνά με τα ζωάκια που πωλούνται στα pet shop… Και άρρωστα είναι και η γνησιότητα τους αμφισβητείται.

Πώς ήταν η συμβίωση μαζί του;

Τον ονομάσαμε Πιπίνο, διότι ήταν πάρα πολύ μικρό. Χωρούσε στην παλάμη μου, στην παλάμη ενός οκτάχρονου παιδιού. Και είναι κάτι που σε κάνει να αναρωτιέσαι πως ένα κουτάβι που θα έπρεπε ακόμα να θηλάζει να βρίσκεται στην βιτρίνα ενός καταστήματος. Η συμβίωση μαζί του ήταν μια ανακάλυψη. Ήμουν ένα πολύ μοναχικό παιδί και με τον Πιπίνο, ενώ εξακολουθούσα να είμαι πολύ μοναχική, δεν ήμουν ποτέ μόνη. Ήταν το στήριγμά μου. Μου γέννησε τρυφερότητα και προστατευτικότητα, όχι μόνο προς αυτόν αλλά προς όλους. Η αδερφή με πείραζε πως είχα το σύνδρομο του Αγίου Βερνάρδου. Όπως τα γιγαντόσωμα αυτά σκυλιά κουβαλάνε το βαρελάκι με το ρούμι και πάνε στα βουνά να βρουν ορειβάτες που έχουν χαθεί και κάθονται δίπλα τους για να τους ζεστάνουν, έτσι κι εγώ πρόστρεχα σε κάθε άνθρωπο που φαινόταν να έχει δυσκολία ή ανάγκη. Κι αυτό, νομίζω, μου το δημιούργησε ο Πιπίνος. Εμείς, από την άλλη σαν οικογένεια, κάναμε όλα τα κλασσικά λάθη που κάνουν όσοι παίρνουν για πρώτη φορά κατοικίδιο, δηλ. δεν το στειρώσαμε. Ούτε και ζευγάρωσε. Στα εννιά του, λοιπόν, πέθανε από καρκίνο στον προστάτη. Μια πολύ τραυματική εμπειρία για όλους μας.

Ξαναμπήκε κατοικίδιο σπίτι σας;

Το ’81, όταν πέθανε ο Πιπίνος, ήμασταν σε κατάσταση πένθους και οδύνης. Έτσι κι εγώ πήγα από μόνη μου στην φιλοζωική έξω από το Παρίσι, σε ένα απαίσιο κτήριο με δεκάδες, ίσως και εκατοντάδες κλουβιά, που μύριζε θάνατο, γιατί εκεί μετά από λίγο καιρό φιλοξενίας τα ευθανατώνουν, για να πάρω ένα σκύλο. Η ράτσα μου ήταν και μου είναι αδιάφορη και παντελώς ακατανόητη πως ένας άνθρωπος μπορεί να διαλέξει ένα ζώο από τη ράτσα του κι όχι από τη «σπίθα» που θα δημιουργηθεί ανάμεσα σε εκείνον και ένα πλάσμα. Διάλεξα ένα σκυλάκι με μεγάλα μάτια σαν γαρίδες. Όμως, δεν ήταν εύκολο να το πάρω. Μου ζήτησαν ταυτότητα, έναν λογαριασμό ΔΕΗ και 200 φράγκα, προκειμένου να ταυτοποιηθεί το μόνιμο της κατοικίας και πως υπάρχει η απαιτούμενη οικονομική δυνατότητα να συντηρηθεί ένα ζώο. Εγώ δεν είχα τίποτα από όλα αυτά. Τηλεφώνησα στους γονείς μου και τους ζήτησα να έρθουν να με βρουν με όλα τα παραπάνω. Κι ενώ δεν είχαμε ποτέ συζητήσει τίποτα δεν είπαν κουβέντα. Διάλεξαν και εκείνοι -ανάμεσα σε 600 σκυλιά- το ίδιο ζώο, χωρίς εγώ να τους έχω πει ποιο είχα επιλέξει. Όταν ήρθε η ώρα να το πάρουμε, ο σκύλος έβγαλε μια απίστευτη κραυγή απελπισίας. Νόμιζε πως το πήγαιναν για ευθανασία. Εκείνο το μέρος στο Παρίσι μύριζε θάνατο κι εκείνος ήταν ένα από τα ελάχιστα τυχερά. Τον ονομάσαμε Κόρτο, από κάποιες ιστορίες ενός αργεντίνου κομίστα που αγαπούσαμε όλοι πολύ. Ο Κόρτο έζησε πολλά χρόνια. Κι όταν χάσαμε, απρόσμενα, την μητέρα μου ο Κόρτο ήταν η αγαπημένη συντροφιά του πατέρα μου.

Τα αδέσποτα της Ελλάδας πότε τα γνωρίσατε;

Περίπου εκείνη την εποχή, στα 26 μου, αφού έχασα την μητέρα μου. Η απώλεια ήταν ξαφνική, ενώ σπούδαζα στο Λονδίνο, κι ήρθα στην Ελλάδα στην πραγματικότητα για να πάρω λίγο ήλιο. Σχεδόν αμέσως, μάζεψα έναν σκύλο από τον δρόμο. Τον βρήκα να σπαρταράει, χτυπημένο από αυτοκίνητο στην Ποσειδώνος. Και μέσα σε ένα χρόνο, αφού τον έκανα καλά, έφαγε φόλα, έξω από μία παιδική χαρά. Σύντομα μάζευα ότι έβρισκα. Ταυτόχρονα έψαχνα την ταυτότητα μου. Την εθνική μου ταυτότητα. Ήμουν πάντα ανάμεσα σε δύο χώρες. Στην Γαλλία ήμουν ελληνίδα και στην Ελλάδα γαλλίδα. Κι ενώ συναισθηματικά αισθανόμουν ελληνίδα ένιωθα πως με χωρίζουν πολλά πράγματα από την Ελλάδα. Ένα από αυτά ήταν αυτό που συνέβαινε με τα ζώα. Δεν το χωρούσε το μυαλό μου και η καρδιά μου. Μου σχιζόταν η ψυχή με τα πατημένα, τα παρατημένα, τα αλυσοδεμένα ζώα. Και είναι τόσο τραγικό να τη συνηθίζουμε αυτήν την εικόνα και να την θεωρούμε φυσιολογική, να μειώνονται τα αισθητήρια μας και να μην αντιδρούμε στην εξόφθαλμη κακοποίηση. Να συνεχίζουμε τον δρόμο μας ενώ βλέπουμε ένα πεινασμένο ζώο.

Πότε αναλάβατε πιο ενεργή δράση;

Όταν, πια, γεννήθηκε ο γιός μου. Ο Φίλιππος μεγάλωσε με τρία σκυλιά στο ίδιο κρεβάτι. Καθώς μεγάλωνε άρχιζε να παρατηρεί σκυλιά και γατιά στους δρόμους σε άσχημη κατάσταση και να ρωτάει. Προσπαθούσα να του εξηγήσω πως έχει δίκιο που πονάει, πως έχει δίκιο που αναρωτιέται αλλά από την άλλη ήθελα να τον προστατεύσω από τον πόνο. Αν του έκρυβα, όμως, την αλήθεια θα ήταν σαν να έφτιαχνα ένα ανθρωπάκι χωρίς συμπόνια. Παράλληλα, εξακολουθούσα να μαζεύω χτυπημένα και άρρωστα ζώα, κάποια από τα οποία έδινα σε φίλους και γνωστούς, στη θεία και την αδερφή μου για προσωρινή φιλοξενία. Κι όταν ξέμεινα από γνωστούς άρχισα να ψάχνω συμμάχους. Ήταν το 2003 και ήμουν στο φουλ της αγωνίας μου. Ήταν τότε που ξεκίνησαν οι εκκαθαρίσεις πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας. Και ενώ έκαναν κάποια προγράμματα στην ουσία «εξαφάνισαν» τα περισσότερα ζώα. Τότε, ήρθα σε επαφή με μια ομάδα στην Αίγινα και δημιουργήσαμε σιγά σιγά ένα καταπληκτικό καταφύγιο, το οποίο πήρε μετά άδεια λειτουργίας. Τελικά, μεγαλώνοντας κάποιος ψάχνει πιο δραστικές λύσεις. Και καθώς, όπως σας είπα, αναζητούσα την ελληνικότητα μου, την ταυτότητα μου και τι είναι αυτό που με τελικά με ορίζει διαπίστωσα πως οι άνθρωποι που ασχολούνται με τα ζώα και το περιβάλλον είναι οι δικοί μου άνθρωποι, η δική μου πατρίδα.

Η Oμοσπονδία πώς δημιουργήθηκε;

Η ομοσπονδία γεννήθηκε από ανάγκη. Διαπιστώθηκε πως οι ομάδες που πήγαιναν τοπικά να διαπραγματευτούν με το κράτος δεν εισακούονταν. Έτσι δημιουργήσαμε έναν φορέα μεγαλύτερο, ώστε να συνομιλεί με τους φορείς. Μπήκα επικεφαλής χωρίς καμία πείρα, το 2007. Μέλη μας είναι σωματεία που έχουν παρόμοιο σκεπτικό και ηθική εργασίας με εμάς. Γιατί δεν είναι απαραίτητο πως όλοι οι φιλόζωοι συμφωνούν μεταξύ τους. Είναι τόσο έντονα τα συναισθήματα όταν ασχολείσαι με τα ζώα, όταν είσαι συνέχεια στη διάσωση που δύσκολα χρησιμοποιείται η λογική. Εμείς δεν προσπαθούμε μόνο να σώσουμε ζώα που έχουν ανάγκη αλλά να βάλουμε τέλος στο φαινόμενο να βρίσκονται ζώα στον δρόμο. Προσπαθούμε να βρούμε έναν συνομιλητή στον Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης, ένα αχανές υπουργείο που οι υπηρεσίες δεν έχουν τη φιλοσοφία να ασχοληθούν με τα ζώα συντροφιάς, παρά μόνο με τα παραγωγικά ζώα και τα σφαγεία. Υπηρετούν τη λογική εκμετάλλευσης των ζώων κι όχι της προστασίας τους. Σε άλλες χώρες που τα θέματα των ζώων, συντροφιάς κυρίως, είναι στην αρμοδιότητα του υπουργείου Υγείας είναι πολύ, πολύ καλύτερα.

Φαίνεται όμως να γίνονται βήματα προόδου. Ισχύει κάτι τέτοιο;

Πράγματι. Καταρχήν αλλάζει η κοινωνία. Τα νέα παιδιά είναι απείρως πιο ευαίσθητα από τους γονείς τους. Η αστικοποίηση δημιούργησε νέα φιλοσοφία. Άνθρωποι που έρχονται από την επαρχία ή άνθρωποι μόνοι τους επιθυμούν όλο και συχνότερα τη συντροφιά ενός κατοικίδιου, με αποτέλεσμα ο κόσμος να αναπτύσσει φιλοζωικά αισθήματα. Στα χωριά, βέβαια, το ζώο παραμένει ένα εργαλείο. Αυτά είναι επίσημα στοιχεία που μας έδωσε πρόσφατα η Κομισιόν.

Είμαστε λοιπόν έτοιμοι για τη δημιουργία ενός κόμματος για τα ζώα, όπως π.χ στην Κύπρο;

Μεγάλη κουβέντα. Δεν είμαι σίγουρη πως μπορώ να απαντήσω. Καταρχήν εμένα με ενοχλεί η λέξη φιλόζωος. Δεν θεωρώ πως εγώ είμαι φιλόζωη. Θεωρώ πως είμαι ένας φυσιολογικός άνθρωπος και ο άλλος που είναι εχθρικός απέναντι στα ζώα ή στο περιβάλλον κάποιο πρόβλημα έχει, κάτι του λείπει. Δεν λέω να είναι ξετρελαμένος με τα ζώα και τη φύση αλλά να έχει μια αίσθηση σεβασμού προς τα άλλα πλάσματα. Να τους αναγνωρίζει το δικαίωμα στη ζωή, στην ύπαρξη, σε καλές συνθήκες. Αυτές είναι θεμελιώδεις αρχές που πρέπει να υπάρχουν σε κάθε κόμμα. Οπότε ένας κομματικός σχηματισμός ίσως ήταν γραφικός. Άλλωστε σε κάθε κόμμα υπάρχουν άνθρωποι και αυτούς αναζητάμε για να συνομιλούμε, που ενδιαφέρονται για τα ζώα. Οι πολιτικοί που έχουν αδιαφορία για τα θέματα των ζώων και πιστεύουν πως δεν είναι θέμα της κοινωνίας έχουν βαθειά μεσάνυχτα. Είναι ξεπερασμένης νοοτροπίας και σιγά σιγά θα εκλείψουν.

H συνέντευξη δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στην ειδική έκδοση “ΖΟΟ”

zooed

x8d_0246-large x8d_0261-large x8d_0265-large x8d_0267-large x8d_0268-large x8d_0272-large x8d_0273-large x8d_0283-large x8d_0285-large x8d_0287-large x8d_0290-large x8d_0296-large1 x8d_0327-large x8d_0331-large x8d_0333-large x8d_0338-large x8d_0341-large x8d_0350-large x8d_0359-large x8d_0365-largex8d_0389-large x8d_0399-large x8d_0408-large x8d_0412-large x8d_0414-large x8d_0416-large x8d_0421-large x8d_0241-large x8d_0244-large

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Διαβάστε επίσης

Αφήστε ένα Σχόλιο