Γιαννιτσά: Για το Ελαφάκι, μια σκυλίτσα που έζησε όλη της τη ζωή στο καταφύγιο- Και μια μέρα τη βρήκαν νεκρή

από Μυρτώ Τζώρτζου
Αφορμή για τις πιο κάτω σκέψεις είναι μια ανάρτηση των εθελοντών του Συλλόγου Ζωόφιλων Γιαννιτσών-Δήμου Πέλλας Σύλλογος Ζωόφιλων Γιαννιτσών-Δημου Πελλας για ένα ζωάκι του καταφυγίου που αυτές τις μέρες πέθανε.
Πρόκειται για το Ελαφάκι, μια πανέμορφη σκυλίτσα, 17 ετών, η οποία έζησε, όπως τόσα πολλά ζώα, όλη της τη ζωή στο καταφύγιο.
Η σκυλίτσα είχε δηλητηριαστεί όταν ήταν μικρούλα, πριν πολλά πολλά χρόνια. Μπήκε στο καταφύγιο για αποθεραπεία και δεν ξαναβγήκε. Δεν υιοθετήθηκε ποτέ. Όλη της η ζωή το καταφύγιο. Έτσι δεν γίνεται όμως με τα περισσότερα;
Το Ελαφάκι βρέθηκε νεκρό αυτές τις μέρες από τους εθελοντές που πήγαν στο καταφύγιο να φροντίσουν τα ζώα. Δεν στάθηκε τυχερό ούτε στο θάνατό του. Να πεθάνει σε ένα ζεστό σπίτι, σε μια αγκαλιά.
Αμέτρητα τα ελαφάκια στα κυνοκομεία της χώρας μας. Που δεν γνωρίζουν τι πραγματικά σημαίνει ζωή. Μια κανονική ζωή, σε ένα σπίτι.
Το έργο των εθελοντών είναι τεράστιο. Όποιος πει το αντίθετο θα πει ψέματα. Οι άνθρωποι των φιλοζωικών αλλά και οι μεμονωμένοι εθελοντές είναι οι ήρωες της διπλανής πόρτας. Το έχουμε ξαναπεί και θα το ξαναπούμε. Χωρίς τους εθελοντές δεν υπήρχε περίπτωση να σωθεί κανένα ζώο.
Οι εθελοντές στη χώρα μας, άλλη μία παράνοια αυτής της χώρας, κάνουν τη δουλειά του Κράτους, τη δουλειά των Δήμων. Βάζοντας χρήματα από την τσέπη τους και ξοδεύοντας όλο τον ελεύθερο χρόνο τους. Έχουν μετατρέψει τα αυτοκίνητά τους σε ασθενοφόρα, τα σπίτια του σε νοσοκομεία. Και παλεύοντας με χίλιες δυσκολίες που τους κάνουν τη ζωή δύσκολη. Από το γείτονά τους που μισεί τα ζώα και ρίχνει φόλες μέχρι τον αστυνομικό που του τηλεφωνείς για κακοποίηση και δεν πηγαίνει.
Οι εθελοντές πήγαιναν και έδιναν μια αγκαλιά στο Ελαφάκι. Έπαιζαν μαζί του, το πήγαιναν βόλτα, του έδειχναν αγάπη. Πολύ σπουδαίο αυτό. Άλλο ένα έργο των εθελοντών. Να φροντίζουν τα ζωάκια των καταφυγίων. Τι να κάνουν όμως; Αμέτρητα τα ζώα που δεν χτυπάει ποτέ ένα τηλέφωνο για αυτά.
Πρέπει να καταλάβουμε κάτι και να δώσουμε και στους άλλους να το καταλάβουν. Αδέσποτο δεν είναι ΜΟΝΟ το ζώο που κυκλοφορεί στους δρόμους έξω από το σπίτι μας. Αδέσποτο είναι και αυτό που ζει στο καταφύγιο. Σε αυτά τα άθλια καταφύγια της χώρας μας, τα κυνοκομεία που συχνά τα χαρακτηρίζουμε κολαστήρια. Έχετε πάει ποτέ σε κυνοκομείο; Και δεν μιλώ για τους ενεργούς φιλόζωους που τα ξέρουν καλά.
“Ζει προστατευμένο τουλάχιστον”, λένε κάποιοι. Και εμείς θα τους ρωτούσαμε: “Θα θέλατε να ζείτε όλη σας τη ζωή σε ένα κλουβί; Θα έχετε το φαγητό και το νερό σας. Αλλά θα είστε στο κλουβί. Θα θέλατε;” Είναι αργός θάνατος, κύριοι, το κυνοκομείο.
Εδώ θα πρέπει να γράψουμε κάτι βασικό. Ότι οι νόμοι αναφέρουν το κυνοκομείο ως στάση για ένα ζώο. Δηλαδή, προσωρινή διαμονή. Όχι μόνιμη. Όχι για πάντα. Μπαίνει για στείρωση, περίθαλψη, αποθεραπεία κτλ. Και μετά επιστροφή στο χώρο του. Επανένταξη. Όχι φυλακή. Δεν συμβαίνει όμως αυτό. Όσοι ασχολούμαστε με τα αδέσποτα το γνωρίζουμε καλά. Τα ζώα πετιούνται εκεί μέσα από τους Δήμους, που ποτέ δεν έκαναν τη δουλειά τους, και ξεχνιούνται. Διαγράφονται. Μεγάλες οι προσπάθειες των εθελοντών να τους βρουν σπίτι. Εκατομμύρια τα αδέσποτα στη χώρα μας. Τι να πρωτοκάνουν; Σε ποιο να πρωτοβρούν; Τι κάνει το Κράτος για αυτό; Το γνωρίζουμε όλοι. Απλά τίποτα.
Διαδώστε πόσο άσχημη και θλιβερή είναι η ζωή στα κυνοκομεία. Μέσα σε ένα παγερό κλουβί, χειμώνα-καλοκαίρι. Με την παγωνιά του χειμώνα και τον καύσωνα του καλοκαιριού. Να περιμένεις για ένα χάδι, για μια αγκαλιά. Για ένα ζεστό κρεβάτι… Να ζεις μια ζωή στρεσαρισμένος. Διαβάστε τις έρευνες που αναφέρονται στην ψυχολογία των ζώων στα κυνοκομεία. Και στο τέλος να πεθαίνεις στο κλουβί μόνος.
Η πρώτη σκέψη όταν θελήσει κάποιος να υιοθετήσει ένα ζώο, θα πρέπει να είναι το κυνοκομείο. Ξέρω, τα ζώα στους δρόμους κινδυνεύουν. Είναι όμως ελεύθερα. Όχι, δεν είμαι υπέρ των δρόμων. Είμαι υπέρ της προσωρινής διαμονής στο κυνοκομείο. ΟΧΙ του μόνιμου εγκλεισμού. Έχω δει ζώα να κλαίνε όταν πας να τα επισκεφτείς στο κυνοκομείο. Όποιος δεν έχει τέτοια εμπειρία, καλύτερα να μην αποκτήσει. Το βλέμμα τους σου στοιχειώνει όλη τη ζωή.
Η πρώτη λοιπόν σκέψη για ένα πραγματικά φιλόζωο θα πρέπει να είναι το κυνοκομείο. Είναι δύσκολο να είναι η πρώτη σκέψη γιατί η πλειοψηφία των αγγελιών για υιοθεσία είναι από τους δρόμους. “Βρέθηκε αυτό το σκυλάκι να περιπλανιέται στους δρόμους”. Η κλασική αγγελία. Το βλέπεις εκείνη την ώρα στη φωτογραφία, συγκινείσαι-και καλά κάνεις- και το παίρνεις. Έτσι ξεχνάμε τα ζώα των κλουβιών. Τα ξεχασμένα ζώα.
Το Ελαφάκι δυστυχώς δεν θα είναι το τελευταίο ζωάκι που ζει και πεθαίνει σε ένα κυνοκομείο. Κάθε μέρα πεθαίνουν Ελαφάκια στα κυνοκομεία. Ζώα-θησαυροί. Υπέροχα πλάσματα που θα σου άλλαζαν τη ζωή αν τα υιοθετούσες. Θα σε ευγνωμονούσαν για τη δεύτερη ευκαιρία που θα τους έδινες. Τα ζώα καταλαβαίνουν πολλά περισσότερα από ό,τι εμείς νομίζουμε. Ας κάνουμε κάτι για αυτό.
Δεν γνωρίζω πού θα πάει το Ελαφάκι μετά από εδώ. Αυτό όμως που θα ήθελα είναι να πάει κάπου που θα τρέχει ελεύθερο.
 από τη Μυρτώ Τζώρτζου, myrto1@hotmail.com

Διαβάστε επίσης

Αφήστε ένα Σχόλιο