Πριν από περίπου 44 χρόνια, το 1963, η κυβέρνηση του Καναδά στην Αλάσκα προσλαμβάνει το φυσιοδίφη Farley Mowat, από το Οντάριο, προκειμένου να ερευνήσει τις αγέλες λύκων που κατασπάραζαν τους ταράνδους εκεί. Ο Mowat μένει μόνος του στην παγωμένη τούντρα για να ζήσει με τα ζώα αυτά και να δει τη συμπεριφορά τους. Πολύ γρήγορα έρχεται σε επαφή μαζί τους.
από τη Μυρτώ Τζώρτζου (petpetmag@gmail.com)
Αρχικά βρίσκει μια φωλιά τους. Προκατειλημμένος και γεμάτος φόβο πλησιάζει να δει. Με έκπληξή του βλέπει μια τελείως άλλη συμπεριφορά από αυτή που είχε στο μυαλό του. Βλέπει τον απίστευτο φόβο τους από τον πόλεμο που κάνει ο άνθρωπος εναντίον τους, τη συνεχή αγωνία τους να επιβιώσουν από τους κυνηγούς, οι οποίοι έπαιρναν κεφάλια για να εισπράξουν την αμοιβή για το καθένα από αυτά. Και γνωρίζει ένα τελείως διαφορετικό ζώο από αυτό που έχουμε μάθει. Ένα κοινωνικό, περήφανο και τρυφερό ζώο. Και γράφει ένα υπέροχο βιβλίο, το “Λύκοι σας παρακαλώ μην κλαίτε”, (“Never Cry Wolf”). Ένα βιβλίο που αξίζει να διαβάσουν όλοι οι άνθρωποι, μικροί και μεγάλοι.
Σε αυτό στα πρόσωπα τριών ενήλικων λύκων, του Τζώρτζ, της Αντζελίνα και του θείου Άλμπερτ, ο αναγνώστης θα διακρίνει τα χαρακτηριστικά μια οικογενειακής ευτυχίας σε αρμονία με το φυσικό περιβάλλον. Το “Λύκοι σας παρακαλώ μην κλαίτε” είναι μια από τις καλύτερες αφηγήσεις για το μύθο και τη μαγεία του άγριου λύκου αλλά και της θέσης του ανθρώπου ανάμεσα στα όντα της φύσης.
O Mowat σήμερα δε ζει καθώς έφυγε από τη ζωή, το Μάιο του 2014, σε ηλικία 92 χρόνων. Το βιβλίο του όμως παραμένει εδώ, περισσότερο “ζωντανό” από ποτέ.
Μια έρευνα που δημοσίευσε πριν από λίγο καιρό μια ομάδα επιστημόνων του Πανεπιστημίου Eotvos Lorant της Ουγγαρίας φαίνεται ότι μοιάζει σε πολλά σημεία με όσα αναφέρει ο Mowat στο βιβλίο του. Σύμφωνα με αυτή εθελοντές κλήθηκαν να συμμετάσχουν σε ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον πείραμα. Τους ζητήθηκε να μεγαλώσουν για κάποιο χρονικό διάστημα στο σπίτι τους μωρά λυκάκια.
Μετά από λίγους μήνες τους επισκέφτηκαν, θέλοντας να μάθουν τι συνέβη σε αυτό το χρονικό διάστημα. Τα ευρήματα της έρευνας είναι εντυπωσιακά. Παρά τα όσα νομίζουμε για αυτά τα ζώα, τα μικρά αυτά λυκάκια μεγάλωσαν σαν κατοικίδια. Με την ίδια συμπεριφορά και με τις ίδιες συνήθειες. Ανάμεσα σε αυτά και τους ανθρώπους που τα φρόντισαν αναπτύχθηκε μια δυνατή σχέσης αγάπης, εμπιστοσύνης και τρυφερότητας.
Τα λυκάκια, 7 θηλυκά και 3 αρσενικά, έζησαν ή σε κάποιον περιορισμένο χώρο ή στον κήπο των εθελοντών σε ειδικό μέρος, σε πάρκο μωρών. Αξίζει να σημειώσουμε ότι είχαν αποχωριστεί από τη μητέρα τους όταν ήταν 4 ημερών, με τα μάτια τους ακόμα κλειστά. Οι ερευνητές επισκέφτηκαν τα σπίτια των εθελοντών πολλές φορές κατά τη διάρκεια του πειράματος και κατέγραψαν τα δεδομένα. Τα μικρά ήρθαν σε επαφή με τέσσερις διαφορετικές κατηγορίες ανθρώπων. Με αυτούς που τα μεγάλωσαν, άλλα άτομα που τα είδαν μόνο μια φορά, άλλα που τα είδαν περισσότερο από μια φορές και άτομα που δεν τα είχαν συναντήσει ποτέ.
Τα πρώτα στοιχεία συλλέχτηκαν όταν τα μικρά ήταν 6 μηνών, τα δεύτερα όταν ήταν 12 μηνών και τα τρίτα όταν έγιναν ενός χρόνου. Στην ηλικία των 6 μηνών τα λυκάκια υποδέχτηκαν με χαρά και τις τέσσερις πιο πάνω ομάδες ανθρώπων. Όμως στις άλλες ηλικίες τα πράγματα άλλαξαν. Στους 12 και 24 μήνες πλησίασαν με τρυφερότητα και έκαναν χαρές μόνο σε αυτούς που γνώριζαν καλά. Και ήταν επιφυλακτικά και φοβισμένα με τους άλλους που δεν γνώριζαν καλά. Οι άνθρωποι που τα είχαν σπίτι τους έκαναν λόγο για μια στενή σχέση που είχε αρχίσει να αναπτύσσεται ανάμεσα σε εκείνους και αυτά. Όπως συμβαίνει και με τα κατοικίδια.
Η πανεπιστημιακή ομάδα της έρευνας θεωρεί ότι πολλά πράγματα που έχουμε στο μυαλό μας για τα συγκεκριμένα ζώα δεν ισχύουν. Όμως έχουμε ακόμα πολλά να μάθουμε για αυτά αλλά και τη φύση.
