O Sigmund Freud θεωρούσε ότι τα σκυλιά έχουν μια ιδιαίτερη αίσθηση που τους επιτρέπει να κρίνουν το χαρακτήρα ενός ατόμου με ακρίβεια. Για το λόγο αυτό είχε πάντοτε δίπλα του σε όλες τις συνεδρίες με τους ασθενείς του την αγαπημένη του σκυλίτσα Jofi, ράτσας chow chow. Μάλιστα είχε παραδεχθεί ότι συχνά εξαρτιόταν απόλυτα από την Jofi για την αξιολόγηση της ψυχικής κατάστασης των ασθενών του. Επίσης, θεωρούσε ότι η παρουσία της σκυλίτσας είχε μια κατευναστική επίδραση σε όλους τους ασθενείς του, ιδιαίτερα στα παιδιά. H Jofi είχε και κάτι ξεχωριστό. Μετά ακριβώς τα 50 λεπτά της συνεδρίας σηκωνόταν από το μέρος που είχε κάτσει, ειδοποιώντας με αυτόν ότι ο χρόνος του ασθενή τελείωσε.
Σε συνέντευξη που παραχώρησε στον George Sylvester Viereck και δημοσιεύθηκε στην επιθεώρηση «Glimpses of the Great» το 1930 ο Freud είχε πει για τα ζώα συντροφιάς: «Τα συναισθήματα του σκύλου θυμίζουν τα συναισθήματα των ηρώων της αρχαιότητας. Ίσως γι’ αυτό, ασυνείδητα, δίνουμε στους σκύλους μας ονόματα αρχαίων ηρώων, όπως Αχιλλέα, Έκτορα κ.ά. Εγώ προτιμώ την παρέα των ζώων από τη συντροφιά των ανθρώπων. Γιατί; Γιατί αποδεικνύονται πολύ περισσότερο ειλικρινή και αυθόρμητα. Δεν έχουν διχασμένη προσωπικότητα, το Εγώ τους δεν πάσχει. Ο πρωτόγονος, όπως και το κτήνος, είναι σκληρός, αλλά δεν έχει τη “μικρότητα” να ανήκει στην κατηγορία των πολιτισμένων όντων. Η μικρότητα είναι ο τρόπος με τον οποίο ο άνθρωπος εκδικείται για τους περιορισμούς που του επιβάλλει η κοινωνία. Είναι το συναίσθημα της αντεκδίκησης, που εμψυχώνει τους μεταρρυθμιστές και τους κουτσομπόληδες. ».
