Η σκυλίτσα-φάντασμα του θεάτρου της Επιδαύρου και ο πολιτισμός μας

από Μυρτώ Τζώρτζου

Πριν από μερικές μέρες στο μικρό θέατρο της αρχαίας Επιδαύρου οι θεατές ήταν έτοιμοι για να παρακολουθήσουν την τραγωδία “Αγαμέμνων” του Αισχύλου. Πρόκειται για το πρώτο έργο της τριλογίας της “Ορέστειας” που αφηγείται την επιστροφή του βασιλιά Αγαμέμνονα στο Άργος, μετά το τέλος του Τρωικού Πολέμου.

Λίγο πριν ξεκινήσει η παράσταση και ενώ το κοινό ήταν ήδη στις θέσεις του, εμφανίζεται από το πουθενά στο θέατρο, περνώντας μπροστά από τα καθίσματα, μια σκυλίτσα σε άθλια κατάσταση. Ένα φάντασμα. Σκελετωμένη, ταλαιπωρημένη, σίγουρα πεινασμένη και διψασμένη, να περπατάει με δυσκολία.

Οι θεατές τη βλέπουν αλλά δεν φαίνεται να ταράζονται ιδιαίτερα από το θέαμα αυτό. Κάποιοι τη φωτογραφίζουν σαν αξιοθέατο. Κάποιοι άλλοι εκνευρίζονται και ζητούν να διωχθεί από εκεί. Τη φοβήθηκαν; Τους ενόχλησε αισθητικά; Δεν ήθελαν απλά να τη βλέπουν; Χαλούσε τη μαγεία του θεάτρου; Λίγη σημασία έχει η απάντηση. Το θέμα είναι ένα: Κανείς δεν σηκώθηκε να βοηθήσει το άμοιρο αυτό πλάσμα. Να του δώσει έστω κάτι να φάει, να του βάλει λίγο νερό μήπως και βγάλει τη μέρα.

Και ξεκινάει, όπως ευτυχώς σε πολλές περιπτώσεις γίνεται, η κινητοποίηση μέσω των social media. Κάποιος να βοηθήσει αυτό το ζώο; Κανείς. Από τους παρόντες τουλάχιστον. Γιατί υπάρχει, λίγο πιο πέρα, στο Ναύπλιο, ένας άνθρωπος που λέγεται Στέλιος Κυριακού. Όσοι ασχολούνται με τα φιλοζωικά τον γνωρίζουν.

Ο Στέλιος έχει αφιερώσει τη ζωή του στο να βοηθάει αδέσποτα και βασανισμένα ζώα που οι υπόλοιποι δεν καταδέχονται ούτε να γυρίσουν να κοιτάξουν. Προσωπικά δεν τον γνωρίζω. Γνωρίζω όμως μέσω του facebook τον απίστευτο αγώνα που δίνει για να σώσει όσο περισσότερες ψυχές μπορεί. Χρόνια τώρα παλεύει με το θηρίο που λέγεται αδέσποτα και κακοποιημένα ζώα στην Ελλάδα. Αυτό το θηρίο που δεν μπορείς με τίποτα να το νικήσεις όση δύναμη και αν διαθέτεις.

Ο Στέλιος δεν αρκέστηκε, όπως οι περισσότεροι, στο να γράψει για την αδιαφορία των ανθρώπων στο θέατρο και να καταγγείλει την αναισθησία τους και την αναισθησία του Κράτους. Δεν αρκέστηκε στο να κάνει like κάτω από τη φωτογραφία του ζώου. Έκανε κάτι άλλο. Ξεκίνησε και πήγε εκεί. Βρήκε τη σκυλίτσα, την πήρε και τη μετέφερε στον κτηνίατρο. Έκανε αυτό που έπρεπε να είχε κάνει από την πρώτη στιγμή έστω ένας από αυτούς που την είδαν σε αυτά τα χάλια.

Κάποιες φορές σκέφτομαι μήπως οι άνθρωποι σαν τον Στέλιο δεν υπάρχουν. Ότι είναι στη σφαίρα του φανταστικού. Ότι πιθανόν να τους δημιουργεί η φαντασία μας. Με θλίβει τόσο πολύ αυτή η χώρα που λέω δεν μπορεί, δεν είναι αληθινοί. Όμως υπάρχουν. Και ζουν δίπλα μας. Δεν είναι πολλοί, μη φανταστείτε. Όμως υπάρχουν για να μας θυμίζουν ότι η ελπίδα σε αυτόν τον τόπο δεν έχει πεθάνει. Είναι σε κώμα αλλά δεν έχει πεθάνει. Ακόμα.

Το πρόβλημα σε αυτή τη χώρα είναι ότι νομίζουμε ότι είμαστε κάτι άλλο από αυτό που είμαστε. Ότι όλοι μας χρωστούν. Ότι αξίζουμε πιο πολλά από αυτά που έχουμε. Και ποτέ δεν πιστεύουμε ότι φταίμε. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που παραμένουμε ακόμα μια τριτοκοσμική γωνιά της Ευρώπης. Όσο για την πατρίδα; Σιγά μην την αγαπούμε. Ναι, είμαι σίγουρη ότι οι περισσότεροι από αυτούς που είδαν τη σκυλίτσα και γύρισαν το κεφάλι τους από την άλλη θα θεωρούν τους εαυτούς τους υπερπατριώτες, απόγονους του Μέγα Αλέξανδρου. Έτσι είναι οι πατριώτες;

Πέρασε άραγε από το μυαλό τους και από το μυαλό των θεατών του θεάτρου ότι για την κατάσταση αυτού του ζώου έχουν και εκείνοι μερίδιο ευθύνης; Είμαι σίγουρη πως όχι. Ας τους πει λοιπόν κάποιος ότι για τα αδέσποτα εμείς φταίμε. Οι δήθεν πολιτισμένοι άνθρωποι. Εσύ, εγώ και αυτοί. Που δεν στειρώνουμε από βλακεία, αδιαφορία και δήθεν εγωισμό, το κατοικίδιό μας. Που πετάμε τα νεογέννητα στα βουνά και τα σκουπίδια. Που εγκαταλείπουμε το ζώο μας στο δρόμο αν αρρωστήσει ή αν το βαρεθούμε. Που για να πάμε διακοπές το ξεφορτωνόμαστε και μακριά από το σπίτι μας για να μη βρει το δρόμο και γυρίσει. Ξέρετε πόσοι συνάνθρωποί μας το κάνουν ακόμα αυτό;

Που χτυπάμε ένα αδέσποτο με το αυτοκίνητο και τρέχουμε γρήγορα να φύγουμε για να μην αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Που ρίχνουμε στα πάρκα και τους δρόμους φόλες και δηλητήρια και όποιον πάρει ο χάρος. Που δεν απαιτούμε από το κράτος να αναλάβει τις ευθύνες του. Που πέρασε από δίπλα μας η σοφία των αρχαίων προγόνων μας και δεν ακουμπήσαμε. Ποιος Αισχύλος και πράσινα άλογα; Τι σχέση έχουμε εμείς με αυτόν;

Η γλυκιά σκυλίτσα του θεάτρου στην Επίδαυρο ονομάστηκε Αυγή. Με την αρωγή και ενός άλλου ανθρώπου που βοηθάει χρόνια τα ζώα, της Μάρθας Πουλτίδου, από την Αθήνα, επικεφαλής της “Πανελλήνιας Ομάδας κατά της Κακοποίησης των Ζώων”, βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη, στα χέρια ενός υπέροχου ανθρώπου, της Φανής, που θα τη φιλοξενήσει προσωρινά μέχρι να βρει ένα μόνιμο σπίτι. Δυστυχώς έχει πολλά θέματα με την υγεία της και έχει δρόμο μπροστά της. Η ευχή όλων είναι να τα καταφέρει. Για την Αυγή είμαστε όλοι υπεύθυνοι, μην το ξεχνάτε. Για αυτό πρέπει να τα καταφέρει. Άλλωστε δεν ζητούσε κάτι άλλο από μια δεύτερη ευκαιρία. Όλοι δικαιούμαστε μια δεύτερη ευκαιρία. Πόσο μάλλον αυτή που δεν έφταιξε σε τίποτα.

Διαβάστε επίσης

Αφήστε ένα Σχόλιο