Δεν θα σταματήσουμε να λέμε ότι πρέπει να φύγει η αρμοδιότητα των δήμων από τη διαχείρηση των αδέσποτων. Έχουν αποδείξει, και αυτό πλέον το βλέπουμε όλοι, ακόμα και οι τελευταίοι αισιόδοξοι, ότι έχουν αποδειχτεί κατώτεροι των περιστάσεων. Ανάξιοι να διαχειριστούν το οτιδήποτε. Πόσο μάλλον το θέμα των αδέσποτων που θέλει πάνω από όλα επιθυμία να κάνεις κάτι. Θέλει ενσυναίσθηση, θέλει μια ευαισθησία. Θέλει πολιτισμό. Ποιος τα έχασε όλα αυτά για να τα βρουν οι δήμοι;
Τα αδέσποτα δεν ψηφίζουν. Αν ψήφιζαν, να βλέπατε πώς θα έτρεχαν οι δήμαρχοι και οι παρατρεχάμενοί τους να τους κάνουν τα χατίρια.
Οι δήμοι χρηματοδοντούνται για τα αδέσποτα. Παίρνουν συγκεκριμένα κονδύλια για αυτά. Τι κάνουν όμως οι περισσότεροι; Μερικές στειρώσεις και μετά σου λένε ότι τελείωσε το πρόγραμμα. Κλασικά πράγματα.
Ο λόγος για αυτά ένα περιστατικό που συνέβη στην πόλη των Σερρών με θύμα έναν αδέσποτο γατούλη. Είναι το μοναδικό; Όχι σαν αυτό λαμβάνουν χώρα καθημερινά αμέτρητα τέτοια περιστατικά που επιβεβαιώνουν όσα γράψαμε πιο πάνω.
Ο γατούλης που βλέπετε στις πιο κάτω φωτογραφίες είχε την ατυχία να είναι αδέσποτος. Εμείς τον κάναμε αδέσποτο φυσικά. Γιατί τα ζώα των δρόμων δεν φύτρωσαν μια μέρα ξαφνικά. Ο γατούλης αυτός βρέθηκε άρρωστος (πιθανόν χτυπημένος) στο δρόμο, στην Αθανασίου Αργυρού, όπως αναφέρουν οι εθελοντές του Φιλοζωικός Όμιλος Σερρών ΦΟΣ. Ήταν ακίνητος στο έδαφος σαν πεθαμένος, αφυδατωμένος τελείως…. έσβηνε παραδομένος στη μοίρα του.
Κανείς δεν βρέθηκε να τον βοηθήσει. Ο Δήμος ενημερώθηκε και παρέπεμψε τους πολίτες στη φιλοζωική! Ναι, αυτό είναι το θράσος των δήμων. Να έχουν μια υποχρέωση -και πληρώνονται από τα χρήματά μας για αυτή την υποχρέωση-και αντί να αναλαμβάνουν την ευθύνη τους, παραπέμπουν στις φιλοζωικές. Στους εθελοντές δηλαδή. Θέλουν να πληρώνονται αλλά όταν είναι να κάνουν κάτι, παραπέμπουν σε αυτούς που δεν πληρώνονται και τρέχουν εθελοντικά. Μοναδικό αυτό το πράγμα και εντελώς ελληνικό.
Έτσι ο δήμος δεν πήγε να βοηθήσει το γατούλη. Για αυτόν ήταν κάτι ασήμαντο. Οι εθελοντές όμως βρέθηκαν ακόμα μία φορά εκεί, πως αναφέρει ο ΦΟΣ, οι οποίοι μετέφεραν το ζώο σε κτηνιατρείο όπου μπήκε σε ορό. Όμως ήταν αργά. Δεν τα κατάφερε. Έφυγε όπως ήρθε, σαν φάντασμα. Γιατί φαντάσματα είναι τα αδέσποτα για τους δήμους. Και αν δεν υπήρχαν οι εθελοντές, κανένα ζώο δεν θα σωζόταν. Δεν μπορούν όμως να τα σώσουν όλα.
Η ιστορία του γατούλη αυτή, όπως είπαμε πιο πάνω, είναι μια από τις αμέτρητες παρόμοιες ιστορίες που συμβαίνουν καθημερινά σε όλα τα μέρη της χώρας μας. Από την Αθήνα μέχρι το πιο μικρό χωριό. Τα ίδια και τα ίδια. Και δυστυχώς, παρά τα μεγάλα λόγια από όλους, δεν βλέπουμε να αλλάζει κάτι.
Για το Δήμο Σερρών ο γατούλης αυτός ήταν ένα τίποτα. Δεν άξιζε τίποτα η ζωή του. Για εμάς όμως ήταν σημαντικός. Ακόμα και όσοι δεν ήμασταν εκεί, λυπούμαστε και νιώθουμε μια τεράστια αδικία. Και πολλή οργή. Ήταν ένα πλάσμα που είχε το δικαίωμα να ζήσει όπως όλοι μας. Ας σκεφτούμε ότι θα πάει κάπου καλύτερα. Γιατί εδώ δεν μας άξιζε.
από τη Μυρτώ Τζώρτζου, myrto1@hotmail.com
