Ένα υπέροχο κομμάτι αφιερωμένο στο σκυλάκι της που “έφυγε”, την Μπρούνα, δημοσιεύει σήμερα η γνωστή τηλεκριτικός Ντέπυ Γκολεμά στην ιστοσελίδα http://newpost.gr/
«Θα μου πείτε, έλα μωρέ ένα ζώο…
Εδώ φεύγουν νέοι άνθρωποι, παιδιά, πόλεμοι, ορφάνιες…
Σωστά. Φεύγουν άνθρωποι.
Συγχωρέστε με σήμερα, δεν μπορώ να δω…
Βλέπεις μόλις γύρισα από τον αποχαιρετισμό….
Στα ξαφνικά. Ένα ανεύρυσμα και η Μπρουνίτσα που ζητιάνευε και με κοιτούσε μες τα μάτια για ένα έξτρα κοκαλάκι, μια λιχουδιά, ένα μπισκότο, πετάει ελεύθερη ανεμίζοντας τα όμορφα αυτάκια της σε pet shop ουρανού, κυνηγάει τις γάτες, που τις ανέβαζε στα δέντρα και μετά έκλαιγε από κάτω παρακαλώντας να κατέβουν,
ελεύθερη, χωρίς λουρί, χωρίς μη και μη και μη….
Δεν ξέρω αν υπάρχει αυτό με την «πρώτη ματιά», γίνεται άμα δεν είσαι άνθρωπος με άνθρωπο;
Αλλά η Μπρουνίτσα ήρθε στην αγκαλιά μου 2 μηνών και κατσικώθηκε στο κρεβάτι μου ως το τέλος. Πεισματικά, εγωιστικά, με το έτσι θέλω….
Εννέα χρόνια. Ο σκύλος μου, η κολλητή μου, η αγάπη μου. Άδολη, δοτική, πάντα εκεί. Χαρές; Πρώτη -πρώτη, λύπες και καλύτερη….
Όταν έφυγε ο ΑΡΗΣ η Μπρούνα ροχάλιζε τα βράδια, τις δύσκολες ώρες σαν να μου έλεγε ΕΔΩ, εδώ είμαι και εγώ….
Και ήταν παντού. Στις βόλτες, στις χαρές, στις εκδρομές, στην Κάρυστο, στις μυστικές εξομολογήσεις.
Έχετε δίκαιο. Φεύγουν άνθρωποι, δεν θα το κάνουμε θέμα για ένα ζώο. Το δικό μου ζώο. Που επιτρέψτε μου και ας έχει κάποια υπερβολή αυτό, να πω πως
ήταν ο άνθρωπός μου….
Δεν με απογοήτευσε, δεν λιποτάκτησε, δεν έφυγε, δεν μου έκοψε την καλημέρα. Ήταν εκεί.
Να με κοιτάει στα μάτια.
Να κουνάει την ουρά την ώρα της βόλτας και να γαυγίζει τους ντελιβεράδες που έφερναν φαγητό.
Τρόμος και φόβος. Τζάμπα μάγκας δηλαδή….
Μπρουνίτσα μου, το βράδυ θα γυρίσω σπίτι.
Και για πρώτη φορά ύστερα από εννέα χρόνια, ούτε το κουδουνάκι σου θα ακούσω, ούτε την επιτακτική φωνή της βόλτας….
Αν πρέπει να σε αποχαιρετήσω με κάτι, θα σου πω ένα στίχο τραγουδιού: “Φως, μού γέμισες τη ψυχή και λάμψανε τα χρόνια”…»
