Κυριακή 13 Αυγούστου: Μια από τις χειρότερες μέρες του φετινού καλοκαιριού. Ξεσπάει φωτιά λίγο πριν τις πέντε το απόγευμα στον Κάλαμο, όπου αρχίζει να κατακαίει τα πάντα. Μέσα σε λίγη ώρα γίνεται ανεξέλεγκτη. Καίγονται μεγάλες δασικές εκτάσεις αλλά και σπίτια. Η νύχτα που ακολουθεί είναι ιδιαίτερα δύσκολη για τους άντρες της Πυροσβεστικής και τους εθελοντές κατοίκους. Ο άνεμος που είχε βόρειες κατευθύνσεις άλλαξε πορεία με αποτέλεσμα η φωτιά να φουντώσει ακόμα περισσότερο. Τα μέτωπα γίνονται δύο. Ένα προς το βορρά και ένα προς το νότο. Σε κάποιους δρόμους διακόπτεται η συγκοινωνία για να μετακινούνται πιο εύκολα τα πυροσβεστικά. Πυροσβέστες, οχήματα των δήμων και της Περιφέρειας, οχήματα της ΕΥΔΑΠ, εθελοντές κάτοικοι, αντιπυρικές ζώνες. Όλοι στη μάχη της φωτιάς που κατακαίει τα πάντα στο πέρασμά της. Καμένα δέντρα, καμένα ζώα που εγκλωβίστηκαν και πέθαναν με φριχτό θάνατο, καμένα σπίτια.
Δευτέρα, 15 Αυγούστου: Πολιτικοί και πολίτες χαμένοι στις παραλίες. Η Αθήνα έχει αδειάσει. Το μεγάλο μέτωπο της φωτιάς περνάει τη λεωφόρο Καλάμου και κατευθύνεται προς το Πολυδένδρι. Εκκενώνονται σπίτια στο οικισμό Σαλαμίδι. Στρατός και πολίτες προσπαθούν να δημιουργήσουν αντιπυρικές ζώνες για να ανακόψουν την πορεία της φωτιάς. Στην πυρκαγιά επιχειρούν 72 οχήματα, 180 πυροσβέστες, πεζοπόροι, 40 υδροφόρες Δήμων, ΕΥΔΑΠ, Περιφέρειας, ΟΤΑ, 100 άνδρες των Ενόπλων Δυνάμεων, αεροσκάφοι CANADAIR, ελικόπτερα. Στις φλόγες ο Κάλαμος, στις φλόγες το Καπανδρίτι, στις φλόγες ο Βαρνάβας.
Ο απολογισμός; Στάχτη η Ανατολική Αθήνα. “Η καταστροφή είναι σε έκταση περιορισμένη, γύρω στα 15.000 στρέμματα. Να σας δώσω ένα μέτρο σύγκρισης, η αντίστοιχη πυρκαγιά του 2009 που ξεκίνησε από το Σέσι και έφτασε στο Γραμματικό έκαψε 150.000 στρέμματα, δηλαδή είναι 10 φορές μικρότερη” θα πει ο πρωθυπουργός. Αφού το βλέπει έτσι. Τελικά σε αυτή τη χώρα είναι όπως το βλέπει κανείς.
Σάββατο 26 Αυγούστου: Δυο εβδομάδες περίπου μετά από τη μεγάλη καταστροφή. Περνώντας το Καπανδρίτι και πηγαίνοντας για Κάλαμο το τοπίο αρχίζει να αλλάζει. Η μυρωδιά του καμένου γίνεται όλο και πιο έντονη. Το σκηνικό άγριο, βγαλμένο από ταινία τρόμου. Παντού στάχτες. Μπαίνοντας στους μικρότερους δρόμους δεξιά και αριστερά, μέσα εκεί που κάποτε ήταν το δάσος, δεν υπάρχει τίποτα. Παντού στάχτη. Στο πουθενά συναντούμε κάποια σπίτια. Και ένα μαντρί με ζώα. Είναι ζωντανά. Έξω από το μαντρί 3-4 σκύλοι, κατάμαυροι από τη σκόνη και τις στάχτες. Φυλάνε τα πρόβατα; Έχουν ξεμείνει; Γύρω γύρω τα πάντα καμένα.
Προχωρώντας πιο μέσα το τοπίο αγριεύει περισσότερο. Και πάλι στο πουθενά κάποια σπίτια. Το ένα εδώ, το άλλο πιο εκεί. Χαμένα μέσα στο δάσος. Αν εξαιρέσουμε κάποια καμένα και μισοπεσμένα, τα άλλα σπίτια που βρίσκονται διάσπαρτα εδώ μέσα και γλύτωσαν τη φωτιά είναι σπίτια που δεν τα λες απλά. Ακριβές κατασκευές, τεράστια τοιχία υψωμένα γύρω γύρω (μερικά μαυρισμένα από τη φωτιά που πέρασε), κήποι, γκαζόν, κούνιες για παιδιά. Δύσκολα βλέπεις μέσα. Αναρωτιέμαι πώς βρέθηκαν εκεί. Όχι δεν πρόκειται για τις κατασκηνώσεις ή το μοναστήρι που βρίσκονται μέσα στο δάσος. Αλλά σπίτια. Που αν δεν ξέρεις το δρόμο για αυτά, σίγουρα θα χαθείς. Σπίτια στα οποία φτάνεις τυχαία, μια και οι δρόμοι δεν έχουν σήμανση. Κάθε φορά που ξεμυτίζει ένα, αναρωτιέσαι: “Πώς βρέθηκε εδώ μέσα;”.
Αν εξαιρέσουμε ένα όχημα της πυροσβεστικής που βρίσκεται σε ένα σημείο του κεντρικού δρόμου, παντού επικρατεί νεκρική σιωπή. Είναι Σάββατο, 5 το απόγευμα μια μέρα ζεστή και οι περισσότεροι δροσίζονται στις παραλίες. Τα ελάχιστα αυτοκίνητα που περνούν στο κεντρικό δρόμο κατευθύνονται βιαστικά προς τη θάλασσα. Να προλάβουν το απογευματινό μπάνιο. Σε κάποια σημεία μερικοί έχοντας σταματήσει στην άκρη του δρόμου βγάζουν φωτογραφίες από την καταστροφή. Μέσα στο καμένο δάσος μπορείς να κινηθείς ανενόχλητος. Δεν υπάρχει τίποτα να κάψεις άλλωστε. Όμως αν υπήρχε, θα μπορούσες. Σε κοντινή απόσταση υπάρχει το άλλο δάσος που-ευτυχώς- γλύτωσε. Ένα δάσος που έχει ακόμα ζωή. Και αναρωτιέσαι για πόσο. Κανείς όμως δεν φυλάει τίποτα. Ούτε μέσα ούτε έξω. Ας ευχηθούμε να έρθουν γρήγορα το Φθινόπωρο και οι βροχές.
