Ήταν πριν από πολλά πολλά χρόνια όταν το Αττικό Ζωολογικό Πάρκο έκανε την εμφάνισή του στη χώρα μας και όλοι μιλούσαν για αυτό. Τα αφιερώματα στις τηλεοράσεις ατελείωτα. Χρήματα πολλά για διαφημίσεις. Ο ιδρυτής του Ζαν Ζακ Λεσουέρ διαφήμιζε την πραμάτεια του με μεγάλο πάθος και ενθουσιασμό όπως κάνουν οι έμποροι που ανοίγουν νέα καταστήματα και φτιάχνουν τις βιτρίνες. Δεν προλάβαινε να δίνει συνεντεύξεις για το νέο καταπληκτικό χώρο που ήρθε στη χώρα μας. Ένας νέος καταπληκτικός χώρος γεμάτος σκλάβους μέσα. Αλλά αυτό για τον κ. Λεσουέρ και αυτούς που τον πρόβαλλαν ήταν μάλλον ασήμαντη λεπτομέρεια.
Ο κόσμος ξεκίνησε να πηγαίνει. Οι εκδρομές των σχολείων ήταν το πιο βασικό. Παιδιά από όλη την Ελλάδα έρχονταν στην Αθήνα για να πάνε να δούνε τα ζώα του Αττικού. Και με πόση χαρά τα συναντούσαν. Με πόση χαρά συναντούσαν το ψέμα. Γιατί αμφιβάλλω αν υπάρχουν πολλά παιδιά που πάνε σε ένα ζωολογικό κήπο και γνωρίζουν την αλήθεια. Γιατί αν ήξεραν, δεν θα πήγαιναν. Όπως δεν θα πήγαιναν στα τσίρκο αν γνώριζαν πόσο βασανίζονται τα ζώα για τα γελοία νούμερα που κάνουν στη σκηνή.
Και έτσι αποφάσισα μια Κυριακή να πάω και εγώ στο πάρκο να δω από κοντά τι είναι αυτό για το οποίο μιλάνε όλοι. Και να καταλάβω, όπως διαφήμιζαν, τη διαφορά με το ζωολογικό κήπο. Αλλά δεν την κατάλαβα. Δεν είδα διαφορά. Την ουσιαστική
Στο Αττικό Ζωολογικό Πάρκο συνάντησα τα ίδια βλέμματα που έχουν τα φυλακισμένα ζώα. Είδα από κοντά τη θλίψη, την απελπισία, την απόγνωση. Την κατάθλιψη και το στρες. Ζώα που έκαναν συνέχεια τις ίδιες και τις ίδιες κινήσεις σαν να ήταν ρομπότ. Ζώα περιορισμένα, χωρίς καμία δυνατότητα επιλογής. Έρμαια στον καθένα. Μπορούσες να τους πετάξεις οτιδήποτε. Καραμέλες, τσίχλες…, ό,τι είχες στην τσέπη σου. Δεν υπήρχε κανείς να σε εμποδίσει. Δεν υπήρχε κανείς να τα προστατεύσει.
Δεν υπάρχει καμιά ψυχαγωγία στο να βλέπεις ένα άγριο ζώο εγκλωβισμένο. Μπορείς να χαίρεσαι με ζώα που πάσχουν από ζωόχωση; (έτσι ονομάζεται το άγχος της αιχμαλωσίας που βιώνουν). Μπορείς. Αν είσαι σαδιστής. Γιατί διαφορετικά δεν το αντέχεις.
Έφυγα δυστυχισμένη. Όπως και τα ζώα εκεί μέσα. Και δεν ξαναπήγα ποτέ.
Σε όλα αυτά τα χρόνια λειτουργίας του έγιναν αρκετά άσχημα περιστατικά. Πολλοί κάνουν λόγο και για περιστατικά που δεν είδαν ποτέ το φως της δημοσιότητας. Το τι ακριβώς έχει συμβεί κατά καιρούς εκεί ελάχιστοι είναι σε θέση να γνωρίζουν.
Σε όλους μας όμως είναι γνωστό τι συνέβαινε με το σόου των δελφινιών. Στο Αττικό είχαν πεθάνει 6 δελφίνια. Στο περιβόητο Δελφινάριο υπήρξε παράβαση της νομοθεσίας. Επιβλήθηκε πρόστιμο ύψους 44.350 ευρώ για παράβαση του νόμου 4039/12 για τις τελούμενες παραστάσεις των δελφινιών αλλά και την παραβίαση άλλων περιβαλλοντικών διατάξεων. Οι παραβάσεις που διαπιστώθηκαν αφορούσαν, σύμφωνα με τη νομοθεσία, «τα δεσποζόμενα και αδέσποτα ζώα συντροφιάς και την προστασία των ζώων από την εκμετάλλευση ή τη χρησιμοποίηση με κερδοσκοπικό σκοπό», σύμφωνα με τον οποίο απαγορεύεται να χρησιμοποιούμε κάθε είδους ζώου σε κάθε είδους θεάματα και άλλες δραστηριότητες.
Το 2017 το Υπουργείο Περιβάλλοντος βρήκε ότι το το Πάρκο παραβίασε τη νομοθεσία για την προστασία των ζώων με τις παραστάσεις με δελφίνια ενώ λειτουργούσε επί 4 χρόνια χωρίς άδεια. Του επέβαλαν πρόστιμο. Στις 13 Μαρτίου 2020 η Περιφέρεια Αττικής ανακάλεσε την άδεια λειτουργίας του Δελφινάριου όμως αυτό εξακολουθεί να λειτουργεί κανονικά.
Τον Δεκέμβριο του 2018 οι υπεύθυνοι του πάρκου είχαν δώσει εντολή να θανατωθούν 2 τζάγκουαρ. Τα δύο ζώα, που ονομάζονταν Jenny και Spotty, διέφυγαν από τον ελεγχόμενο χώρο όταν μια αντιλόπη, που προσπαθούσαν να μεταφέρουν οι άνθρωποι του Πάρκου, ξέφυγε και έπεσε με ταχύτητα στην τζαμαρία ασφαλείας που οριοθετούσε το χώρο τους. Οι οπλές της είχαν σπάσει το τζάμι σε ένα μικρό σημείο όμως τα τζάγκουαρ μεγάλωσαν την τρύπα και βγήκαν. Στο πάρκο ήταν εκείνη τη στιγμή περίπου 25 με 30 άνθρωποι.
Στα τέλη Ιανουαρίου 2022 η κακοκαιρία Ελπίδα προκάλεσε ζημιές στο Αττικό Ζωολογικό Πάρκο και είχε ως αποτέλεσμα να φύγουν σπάνια πουλιά. Η ανάρτηση του πάρκου έλεγε: «Σε δύο συγκεκριμένες εγκαταστάσεις υποχώρησε το πλέγμα της οροφής με αποτέλεσμα να φύγουν περίπου 30 Ίβις του Ουάλντραπ (Geronticus eremita) και δύο αφρικανικοί μπούφοι (Bubo africanus), απειλούμενα είδη που απαιτούν ειδικές συνθήκες και ειδική διατροφή για την επιβίωσή τους. Παρακαλούμε πολύ ενημερώστε μας αν τυχόν δείτε κάποια από αυτά τα πουλιά».
Και ερχόμαστε στο πρόσφατο περιστατικό με το χιμπατζή Μπαζού, ο οποίος μετά από 27 χρόνια έτρεξε προς την ελευθερία. Και τον σκότωσαν. Γιατί δεν υπήρχε ελευθερία για τον Μπαζού. Ο Μπαζού γεννήθηκε σκλάβος επειδή εμείς οι άνθρωποι το αποφασίσαμε.
Προσπαθούμε πολλά χρόνια τώρα, πολλοί φορείς, πολλές φιλοζωικές οργανώσεις, ακόμα και με βοήθεια από το εξωτερικό, αλλά δεν τα καταφέραμε. Όμως δεν έχουμε άλλη υπομονή. Και δεν δίνουμε άλλο χρόνο. Η ανοχή μας τελείωσε.
Το Αττικό Ζωολογικό Πάρκο πρέπει κλείσει. Να τελειώνουμε μαζί του μια και καλή. Να φτιάξει ο κύριος Ζαν – Ζακ Λεσουέρ τις βαλίτσες του και να μας χαιρετήσει. Να πάρει μαζί του και τη φιλοζωία του την οποία τόσο πολύ διαφημίζει όπου βρεθεί και όπου σταθεί.
Δεν θέλουμε άλλο φυλακισμένα ζώα. Δυστυχισμένα, καταθλιπτικά, απελπισμένα πλάσματα. Δεν θέλουμε άλλους Μπαζού νεκρούς στο δρόμο για την ελευθερία. Στο δρόμο για το δικαίωμα στη ζωή.
Για το τέλος επέλεξα την ανάρτηση του Save a Greek Stray για το περιστατικό
«Με τους χιμπατζήδες έχουμε 95-98% ίδιο DNA. Βιολογικά, οι χιμπατζήδες είναι πιο συγγενικό είδος με εμάς, τους ανθρώπους, από ό,τι είναι με τους γορίλες. Είναι ένα από τα λίγα είδη ζώων που χρησιμοποιούν εργαλεία και είναι το μόνο είδος που χρησιμοποιεί τα εργαλεία αυτά για τόσους πολλούς σκοπούς.
Όταν παίζουν, γελάνε, και έχουν παρόμοιους τρόπους επικοινωνίας με εμάς. Αγκαλιάζονται, φιλιούνται, πιάνονται χέρι χέρι και γαργαλάει ο ένας τον άλλον. Αυτά είναι μόνο μερικά από τα άπειρα πράγματα που κάνει το ζώο αυτό, τόσο εκπληκτικό.
Οι χιμπατζήδες ζουν στην Αφρική. Μόνο. Και είναι είδος προς εξαφάνιση, δυστυχώς, όπως και πολλά άλλα ζώα. Το φυσικό τους περιβάλλον όλο και στενεύει, και φταίμε εμείς, και αν συνεχιστεί αυτό με τους ίδιους ρυθμούς, κάποια στιγμή δεν θα μείνει τίποτα. Τίποτα απολύτως. Μόνο μερικοί χιμπατζήδες σε αιχμαλωσία, σε ζωολογικούς κήπους τού κόσμου, που τους μετονομάζουμε “πάρκα” για να νιώθουμε καλύτερα. Και θα πηγαίνουμε βόλτα εκεί τα παιδιά μας για να τους δείξουμε όλα αυτά που θα έχουμε καταστρέψει.
Ο θάνατος του χιμπατζή στο Αττικό ζωολογικό πάρκο δεν είναι το μόνο θλιβερό της όλης ιστορίας. Θλιβερό είναι ότι ένα τέτοιο ζώο καταδικάστηκε να ζει σε αιχμαλωσία, επειδή το αποφασίσαμε εμείς. Και ακόμα πιο θλιβερό είναι ότι είμαστε πλέον ο μοναδικός κίνδυνος για άγρια ζώα σαν αυτόν, είτε βρίσκονται στα “πάρκα” μας, είτε στο φυσικό τους περιβάλλον».
από τη Μυρτώ Τζώρτζου, myrto1@hotmail.com