Ήταν 5 χρόνια πριν, τον Οκτώβριο του 2015, όταν απελπισμένοι και αγανακτισμένοι εθελοντές από την Αθήνα ταξιδέψαμε για δεύτερη φορά εκείνον τον καιρό, στο Βόλο. Όχι για να επισκεφτούμε την πόλη αλλά για να δούμε από κοντά τα δύο άθλια κυνοκομεία-κολαστήρια που είχε φτιάξει ο τότε και νυν δήμαρχος της πόλης Αχιλλέας Μπέος. Να διαμαρτυρηθούν και να προσπαθήσουμε να σώσουμε τα ζώα που αργοπέθαιναν μέσα.
από τη Μυρτώ Τζώρτζου, petpetmag@gmail.com
Όσοι ασχολούμαστε με τα φιλοζωικά γνωρίζαμε την κατάσταση στα δύο αυτά κυνοκομεία, στα δύο αυτά Νταχάου, όπου ο κ. Μπέος στοίβαζε όσα ζώα έβλεπε μπροστά του. Έβγαζε τους μπόγιες τη νύχτα, για να μη βλέπει κανείς, οι οποίοι άρπαζαν κυριολεκτικά όποιο σκυλάκι έβλεπαν μπροστά τους. Με όποιον τρόπο μπορούσαν. Αρκεί να το πάρουν από μπροστά τους. Για να καθαρίσει η πόλη. Και να γίνει Μονακό. Αυτά έλεγε ο κ. Μπέος τότε. Αν εξαφάνιζε τα αδέσποτα, θα έκανε την πόλη Μονακό. Απλά πράγματα.
Φορτωμένοι λοιπόν τροφές και ό,τι άλλο χρειαζόταν, ξεκινήσαμε το ταξίδι αυτό με την ελπίδα ότι θα γίνει κάτι. Ότι το θέμα αυτό θα γίνει γνωστό σε όλη την Ελλάδα για να ενωθούμε πολλοί σε αυτήν την προσπάθεια. Το έγκλημα που συνέβαινε εκεί ήταν αδιανόητο. Τα ζώα στα δύο κυνοκομεία, τα οποία ήταν στην κυριολεξία στο πουθενά, σε αχαρτογράφητο μέρος, στο βουνό, αργοπέθαναν το ένα πάνω στο άλλο. Σκελετωμένα από την πείνα και τις αρρώστιες. Αμέτρητα σκυλάκια άρρωστα που έπρεπε άμεσα να νοσηλευθούν, ανάπηρα που βασανίζονταν καθισμένα στα τσιμέντα και άλλα… πεθαμένα. Ένα κυριολεκτικά νεκροταφείο. Μιας πόλης που, το ξαναλέμε, ήθελε να γίνει Μονακό.
https://www.facebook.com/StamatinaStamatakou
Πόσα όμως να σώσει κανείς; Πόσα να βγάλει από εκείνο το άθλιο μέρος; Σε πόσα να δοθεί μια δεύτερη ευκαιρία;
Κάποια υπήρξαν τυχερά. Ένα από τα ζώα που σώθηκαν τότε είναι και η Πεντάμορφη. Μια σκυλίτσα που αντικρίσαμε να λιώνει κοκαλιασμένη σε ένα κλουβί, έχοντας ένα θλιμμένο βλέμμα που σου ράγιζε την καρδιά. Σε κοίταζε στα μάτια και παρακαλούσε να τη πάρεις από εκεί, να τη σώσεις από τη φυλακή της.
Μια από τις εθελόντριες που πήγαν τότε από την Αθήνα στο Βόλο για αυτό ήταν και η δημοσιογράφος Σταματίνα Σταματάκου https://www.facebook.com/StamatinaStamatakou
Το βλέμμα της Σταματίνας κόλλησε στη σκυλίτσα αυτή. Μια γλυκιά σκυλίτσα που δεν μπορούσε ούτε να περπατήσει από την αδυναμία. Φαινόταν όμως από τα μάτια της ότι ήθελε να ζήσει. Και χωρίς πολύ να το σκεφτεί, αποφάσισε να την πάρει, να τη σώσει από το κολαστήριο και από βέβαιο θάνατο φυσικά.
Στο γυρισμό η Σταματίνα και η σκυλίτσα, η Πεντάμορφη, όπως ονομάστηκε μετά, ήταν μαζί μου στο αυτοκίνητο. Η Πεντάμορφη πίσω ξαπλωμένη. Σε όλο το ταξίδι δεν κουνήθηκε ούτε μια στιγμή. Ήταν τόσο αδύναμη που δεν ξέραμε τι θα συμβεί. Δεν ξέραμε αν θα άντεχε όλο αυτό το ταξίδι.
Ερχόμενη στην Αθήνα η Σταματίνα έκανε τα πάντα για να σωθεί αυτό το υπέροχο πλάσμα. Κτηνιατρεία, θεραπείες και ό,τι άλλο χρειαζόταν. Η Πεντάμορφη με τον καιρό άρχισε να μεταμορφώνεται. Έγινε ένα άλλο σκυλί. Δεν είναι και λίγο από το φριχτό κλουβί του Βόλου να βρεθείς σε ένα σπίτι όπου θα σε τρελάνουν στις αγκαλιές κα τα χάδια. Όπου θα είσαι ένα πλάσμα που θα παίρνει ατελείωτη αγάπη.
Πέντε χρόνια μετά, η Πεντάμορφη ζει ευτυχισμένη με τη Σταματίνα. Ήταν τυχερή όμως γιατί της δόθηκε μια δεύτερη ευκαιρία. Τα περισσότερα ζώα δεν έχουν μια δεύτερη ευκαιρία. Ζουν και πεθαίνουν σε ένα κλουβί. Μόνα, χωρίς κανέναν δίπλα τους. Φυλακισμένα μέχρι το τέλος.
Το σύνθημά μας είναι “Μέχρι να αδειάσουν τα κλουβιά”. Είναι δύσκολο αυτό και ανέφικτο. Η πραγματικότητα είναι σκληρή. Το γνωριζουμε. Ας κάνουμε όμως κάτι να αλλάξουμε τη ζωή κάποιων πλασμάτων. Ας υιοθετήσουμε και εμείς μια Πεντάμορφη. Σώζοντας ένα πλάσμα, κάνουμε τη ζωή μας καλύτερη.
Η Πεντάμορφη τότε και τώρα.
