Ουκρανία, πόλεμος: Με τη γέρικη σκυλίτσα στους ώμους τους και περπατώντας χιλιόμετρα, έφυγαν να σωθούν

Η φρίκη του πολέμου στην Ουκρανία συνεχίζεται για 13η ημέρα. Οι εικόνες των ανθρώπων που τρέχουν απελπισμένοι να σωθούν, έχοντας μαζί τους ελάχιστα από τα πράγματά τους, κάνουν το γύρο του κόσμου. Και μέσα σε αυτές νεκροί άμαχοι, παιδιά σε μεγάλη ανάγκη, νοσοκομεία σε ανάγκη από τις ελλείψεις, ζώα χωρίς τροφή σε βομβαρδισμένα καταφύγια, ζώα να περιφέρονται στους δρόμους σαν χαμένα, θάνατοι εθελοντών που πήγαιναν να τα βοηθήσουν, συνεχείς βομβαρδισμοί, κατεστραμμένες πόλεις. Με μία λέξη απελπισία.

Καθημερινά γίνονται γνωστές ιστορίες ανθρώπων που βρέθηκαν στη δίνη αυτής της καταστροφής. Άνθρωποι που κατάφεραν και έφυγαν από τον πόλεμο και άλλοι που είτε δεν μπόρεσαν να φύγουν είτε δεν ήθελαν και πέθαναν. Η κάθε ιστορία είναι μοναδική. Όλες όμως δείχνουν ένα: Ότι δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από τον πόλεμο.

Η ιστορία της 35χρονης Alisa, την οποία μαθαίνουμε από τον www.theguardian.com, μας δείχνει ακριβώς αυτό, ότι δεν υπάρχει χειρότερο από τον πόλεμο.

Η Alisa έδωσε ένα μεγάλο αγώνα να καταφέρει να φύγει από την Ουκρανία και να φτάσει ασφαλής στην Πολωνία μαζί με την οικογένειά της και τα δύο τους σκυλιά.

Η αφήγησή της είναι συγκλονιστική: «Έχω χάσει πολλά πράγματα. Χάσαμε τον πατέρα μου. Άφησα τον άντρα μου πίσω στα σύνορα. Η καρδιά μου είναι ραγισμένη γιατί δεν έχω μείνει ποτέ χωρίς αυτόν. Είναι ένα κομμάτι μου, το μεγαλύτερο κομμάτι μου, και τώρα δεν είναι μαζί μου. Δεν υπάρχουν άντρες μαζί μας.

Στις 23 Φεβρουαρίου, έχασα τον πατέρα μου απροσδόκητα, σε ηλικία 59 ετών. Την επόμενη μέρα άρχισε ο πόλεμος. Ενώ πολλοί άνθρωποι έφευγαν από το Κίεβο, ο σύζυγός μου και εγώ προσπαθούσαμε να διευθετήσουμε τα έγγραφα της κηδείας από όλη την πόλη για να θάψουμε τον μπαμπά. Πηγαίναμε από νεκροτομείο σε γραφείο κηδειών, σε εισαγγελία, σε ληξιαρχείο, από νεκροτομείο σε γραφείο τελετών.»

H Alisa ήταν από τους τυχερούς, αν μπορούμε να το πούμε έτσι. Λόγω του ότι εργαζόταν σε γερμανική εταιρεία, είχε βοήθεια στο να περάσει στην Πολωνία. Έτσι ξεκίνησε το ταξίδι από το Κίεβο με ένα μικρό αυτοκίνητο Peugeot 307. Ήταν 9 άτομα. Η μαμά της, η αδερφή της, οι δύο σύζυγοί τους, τέσσερα παιδιά και δύο μεγάλα σκυλιά, Kolt and Pulya. Η Pulya είναι ένα ηλικιωμένο γερμανικό ποιμενικό, το οποίο ήταν αδύνατο να κινηθεί μέσα στο αυτοκίνητο.

Η περιγραφή της τα λέει όλα: «Κοντά στα σύνορα με την Πολωνία υπήρχαν πολλά αυτοκίνητα. Όμως δεν μπορούσαμε να μείνουμε στο αυτοκίνητο για τις επόμενες τρεις ή πέντε ημέρες, οπότε αποφασίσαμε να περπατήσουμε με τα πόδια τα τελευταία 17 χιλιόμετρα μέχρι τα σύνορα. Φύγαμε στις 4 το πρωί – ήταν μείον επτά βαθμοί. Ήταν ένα δύσκολο ταξίδι γύρω από βουνά και ποτάμια. Τα παιδιά μου έκλαιγαν από το κρύο. Ήθελα να κλάψω κι εγώ αλλά δεν μπορούσα να τα παρατήσω. Ήταν ιδέα μου να πάμε στα σύνορα. Η σκυλίτσα μου, η Pulya, είναι 12, 5 ετών, αδύναμη. Πάλευε να περπατήσει. Κάθε λίγο έπεφτε κάτω. Σηκωνόταν και έπεφτε.» 

Η Alisa ζήτησε αρκετές φορές βοήθεια από περαστικά αυτοκίνητα. Της είπαν ότι το καλύτερο που είχε να κάνει είναι να αφήσει κάπου εκεί το ζώο. Φυσικά αυτό δεν το σκέφτηκε ούτε λεπτό. Πώς να εγκατάλειπε το ζώο της, τη γριά σκυλίτσα της; Που είχαν ζήσει τόσα μαζί, που ήταν μέλος της οικογένειάς της; Και δεν την εγκατέλειψε. Ο άντρας της Alisa, μόλις έβλεπε ότι το ζώο κουραζόταν, το έπαιρνε στους ώμους του και περπατούσε με αυτό. Έτσι πέρασαν, μετά από αρκετή ταλαιπωρία και τρομερή κούραση, τα σύνορα. Όμως ο σύζυγός της δεν πήγε μαζί τους. Επέστρεψε πίσω λόγω του ότι υπάρχει η επιστράτευση στην Ουκρανία.

«Θέλω τον άντρα μου εδώ. Προς το παρόν, αυτό που θα κάνω με τα παιδιά μου είναι να αποφασίσω πού θέλω να μείνω: εδώ στην Πολωνία ή να πάω στη Γερμανία, όπως όλοι οι συνάδελφοί μου; Πολλοί φίλοι μου είναι ακόμα στην Ουκρανία, στο Κίεβο. Μερικοί από αυτούς βρίσκονται στο Χάρκοβο σε αποθήκες με μικρά παιδιά. Δεν μπορώ καν να φανταστώ τι νιώθουν τώρα. Πάντα κλαίμε όταν βλέπουμε τις ειδήσεις της τηλεόρασης, εδώ στην Πολωνία. Πάντα το παρακολουθούμε. Κλαίω γιατί δεν μπορώ να φανταστώ τι συμβαίνει.

Ήταν δύσκολο να φύγω από την Ουκρανία. Στην αρχή έχασα τον μπαμπά μου και τώρα αφήνω τον άντρα μου εκεί. Ο άντρας μου είναι ένα μεγάλο κομμάτι του εαυτού μου, είναι ο καλύτερος φίλος, βοηθός, σύμβουλός μου. Ο μπαμπάς μου είναι ακόμα στο νεκροτομείο και ελπίζω ότι όταν επιστρέψω, θα είναι ακόμα εκεί. Θα το κάνω την καλύτερη κηδεία που μπορώ.» θα πει η Alisa.

Τα δύο σκυλιά της Alisa, Kolt και Pulya, που δεν υπήρχε καμιά περίπτωση να μην τα πάρει μαζί της. Φωτογραφία: Alisa /Guardian Community

Ο σύζυγος της Alisa μεταφέρει στους ώμους του την ηλικιωμένη σκυλίτσα τους Pulya. Φωτογραφία: Alisa /Guardian Community

Φωτογραφίες: Alisa/Guardian Community

www.theguardian.com