Όταν μιλάμε για αδέσποτα ζώα, για τις υιοθεσίες τους, για την καλυτέρευση της ζωής τους, για πράγματα που τα αφορούν συνήθως δεν σκεφτόμαστε κάτι. Ότι μέσα στα αδέσποτα είναι και τα ζώα που ζουν στα κυνοκομεία.
Πολλοί λένε ότι τουλάχιστον δεν κινδυνεύουν από τα αυτοκίνητα και τους ανθρώπους και ότι είναι προστατευμένα. Έχουν το φαγητό τους, το νερό τους… Οπότε ας ασχοληθούμε με αυτά των δρόμων που έχουν, όπως πιστεύουν, μεγαλύτερη ανάγκη.
Αναρωτιόμαστε αν αυτοί που πιστεύουν ότι τα ζώα των καταφυγίων είναι σε καλύτερη μοίρα, έχουν πάει σε κάποιο από αυτά. Ελληνικό κυνοκομείο. Δύο λέξεις που δεν χρειάζεται να σχολιάσουμε τίποτα για αυτές. Τα λένε όλα από μόνες τους. Για όσους ξέρουν. Όσοι δεν ξέρουν μια επίσκεψη εκεί θα τους λύσει όλες τις απορίες. Γιατί συχνά η ζωή των ζώων εδώ είναι χειρότερη από αυτών στους δρόμους.
Το προστατευμένος είναι κάτι πολύ σχετικό. Όταν φυλακίζεις, ίσως για όλη του τη ζωή, ένα πλάσμα σε ένα μικρό κλουβί που συχνά δεν μπορεί να κάνει ούτε δυο βήματα, όταν του δίνεις να φάει τη χειρότερη τροφή, όταν δεν το βγάζεις ποτέ βόλτα να παίξει με τα άλλα και να περπατήσει, όταν ουσιαστικά του στερείς το δικαίωμα για ζωή, τι νόημα έχει η προστασία του; Ποια είναι ακριβώς η προστασία του; Ο αργός θάνατός του; Για σκεφτείτε το.
Νόημα θα είχε αν ακολουθούσαμε τους νόμους. Προσωρινή κράτηση σε καταφύγιο και υιοθεσία. Γίνεται αυτό; Αστεία πράγματα. Τα ζώα “παρκάρονται”, για να χρησιμοποιήσουμε την έκφραση που συνηθίζεται για τα καταφύγια, και ξεχνιούνται εκεί.
Ό,τι κάνουν το κάνουν οι εθελοντές φιλόζωοι, οι οποίοι δεν προλαβαίνουν τα περιστατικά. Να περιθάλψουν, να σώσουν ζώα, να κάνουν καταγγελίες, να κάνουν θεραπείες, να τρέξουν σε πολύ άμεσα περιστατικά, να φιλοξενήσουν όσα έχουν ανάγκη, να βρουν υιοθεσίες; Τι να πρωτοκάνουν; Πού να βρουν τα χρήματα; Πού να βρουν τους χώρους; Πού να βρουν το χρόνο;
Για αυτό όταν λέμε αδέσποτα, πρέπει να τονίζουμε σε όσους δεν πάει το μυαλό τους, ότι αδέσποτα με μεγάλη ανάγκη είναι τα ζώα των κυνοκομείων. Τα γνωστά κυνοκομεία-κολαστήρια.
Όταν ένα ζώο βγαίνει από εκεί μέσα και ουσιαστικά βγαίνει από τη φυλακή του, η χαρά μας είναι μεγάλη. Όλα τα ζώα σε αυτούς τους χώρους έχουν στρες και κατάθλιψη. Εμείς είμαστε ελεύθεροι και βασανιζόμαστε από άγχη, φοβίες και καταθλίψεις; Για σκεφτείτε να ήμασταν και μέσα σε κλουβί, ίσως για πάντα.
Μια τέτοια ευχάριστη ιστορία ενός ηλικιωμένου ζώου, της Μιχαέλας, που μετά από χρόνια εγκλεισμού, βρήκε την ελευθερία του, την αγάπη και ένα σπίτι να ζήσει όσο του απομένει είναι και η ιστορία που αναφέρουν οι εθελοντές της φιλοζωικής ομάδας Adespotoulia Xanthis.
Πρόκειται για μια σκυλίτσα γιαγιούλα που πέρασε όλη της τη ζωή σε ένα ελληνικό κλασικό κυνοκομείο. Ζώο άρρωστο, με σκουλήκι στην καρδιά, μπήκε στο κυνοκομείο με την κόρη της, η οποία δεν ζει πια. Και έζησε εκεί όλη της τη ζωή. Χωρίς αγάπη, χωρίς χάδια. Μια ζωή σε ένα παγερό κλουβί.
Στη Μιχαέλα δόθηκε μια δεύτερη ευκαιρία. Μια απρόσμενη δεύτερη ευκαιρία καθώς μια οικογένεια από μακριά θέλησε να την υιοθετήσει. Να ζήσει όσο της μένει σε ένα περιβάλλον αγάπης. Να νιώσει αγάπη, έστω και τώρα. Μια αγάπη που άξιζε να τη ζήσει από κουτάβι. Όμως δεν έγινε στην αρχή. Και μετά κανείς δεν θέλησε να πάρει ένα τέτοιο ζώο, μεγάλο και άρρωστο.
Ας ξεκινήσουμε όλοι μαζί μια καμπάνια για την υιοθεσία των ζώων των κυνοκομείων. Να αδειάσουν τα καταραμένα αυτά κλουβιά που φυλακίζουν ψυχές για πάντα.
Η Μιχαέλα ήταν τυχερή. Οι περισσότερες Μιχαέλες δεν είναι.
από τη Μυρτώ Τζώρτζου, myrto1@hotmail.com
