Άλλη μια χρονιά γεμάτη κακοποιήσεις και αμέτρητες εγκαταλείψεις τελειώνει. Και μπορεί η κακοποίηση ζώου να έγινε εδώ και καιρό από πλημμέλημα κακούργημα, όμως η κατάσταση είναι ίδια-για να μην πούμε και χειρότερη.
Ο νέος νόμος για τα ζώα συντροφιάς έχει «παγώσει» σε ορισμένα θέματα και οι εθελοντές απελπισμένοι φωνάζουν για τις στειρώσεις των δεσποζόμενων που έπρεπε να έχουν ξεκινήσει να είναι υποχρεωτικές. Τα ζώα στο δρόμο δεν φύτρωσαν μόνα τους αλλά προέρχονται από γέννες οικόσιτων. Το σύνηθες, στην επαρχία κυρίως, είναι να γεννήσει ένα ζώο και να πεταχτούν τα μωρά του. Και ξανά και ξανά. Προτιμούν να πετάνε ζώα από το να στειρώσουν.
Και το θέμα με τα εγκαταλελειμμένα είναι πικρή ιστορία. Γιατί δεν είναι λίγοι εκείνοι που δεν τα πετάνε απλά. Αλλά τους επιβάλλουν και μαρτυρικό θάνατο. Μιλάμε για αυτούς που τα δένουν μέσα σε σακούλες ή σάκους και είναι αδύνατον να βγουν από εκεί μέσα. Είναι αδύνατον να έχουν μια ευκαιρία επιβίωσης. Αμέτρητα τέτοια περιστατικά καθημερινά.
Ο λόγος για αυτά μια ανάρτηση της εθελόντριας Άρτεμις Δημητροπούλου Ψυχολόγος, γνωστής για το φιλοζωικό της έργο στην περιοχή της Αμαλιάδας, η οποία εντόπισε ένα τσουβάλι που από μέσα ακουγόταν ένα κλάμα. Ήταν μάλιστα δεμένο σφιχτά με σύρμα ώστε να μην ανοίγει με τίποτα. Μόλις το άνοιξε, είδε μέσα νεογέννητα κουταβάκια. Δύο ήταν ήδη ένα αργοπέθαινε και τελικά πέθανε και ένα ζούσε μετά βίας, όπως αναφέρει η ίδια.
Κάνουμε έκκληση και εμείς να μιλήσει κάποιος που πιθανόν να γνωρίζει. Σε ένα μικρό τόπο οι πάντες γνωρίζουν τα πάντα. Ας μη γελιόμαστε. Μιλήστε. Ο άνθρωπος αυτός δεν εγκατέλειψε απλά τα κουταβάκια αλλά τα έβαλε εκεί μέσα ώστε να έχουν αργό και μαρτυρικό θάνατο. Η απόλυτη αγριότητα. Και μέρες που υποτίθεται ότι είναι μέρες αγάπης. Πρέπει να τιμωρηθεί γιατί οι άνθρωποι αυτοί είναι επικίνδυνοι για την κοινωνία.
Όποιος λοιπόν ξέρει ή έχει ακούσει κάτι ας το πει. Έστω και ανώνυμα. Η σιωπή είναι συνενοχή.
από τη Μυρτώ Τζώρτζου, myrto1@hotmail.com
