Η Δούκισσα Νομικού δεν είναι απλά μια όμορφη γυναίκα. Είναι ένας έξυπνος, αξιοπρεπής, ευαισθητοποιημένος και υπέροχος άνθρωπος. Δεν φωτογραφίζεται για να βρίσκεται στην επικαιρότητα και δεν δημιουργεί σκάνδαλα. Κρατάει καλά τη προσωπική της ζωή για αυτό και δεν γνωρίζουμε πολλά για αυτή. Μια πλευρά της που ελάχιστα προβάλλει είναι η μεγάλη της ευαισθησία όσον αφορά τα ζώα. Οι διαδικτυακοί της φίλοι το γνωρίζουν καλά αυτό καθώς δεν είναι λίγες οι φορές που ανεβάζει φωτογραφίες στον προσωπικό της λογαριασμό στο Instagram τόσο με τον σκύλο της Dhooch όσο και με τα Dboys, τα λαμπραντόρ του συντρόφου της Δημήτρη Θεοδωρίδη. Πριν από τρεις περίπου μήνες έγραψε ένα ιδιαίτερα συγκινητικό κείμενο στο blog της Dutchesss Daily για ένα αδεσποτάκι που βρήκε τυχαία. Ας γίνει το κείμενο αυτό αφετηρία να σκεφτούμε και εμείς λίγο παραπάνω.
Aπό τη Μυρτώ Τζώρτζου
“Αυτός είναι ο Tommy! Ένας όμορφος σκύλος που βρήκα πριν από λίγο καιρό σε έναν ερημικό δρόμο κοντά στο βουνό. Ο Tommy ήταν μόνος του, χωρίς κολάρο, φοβισμένος, πεινασμένος, αδύναμος και λίγο τραυματισμένος στο πόδι. Μάλλον τον είχε χτυπήσει κάποιο αυτοκίνητο και, όπως συμβαίνει δυστυχώς συχνά, ο οδηγός δεν σταμάτησε να τον βοηθήσει. Μόλις τον είδα στεναχωρήθηκα. Αμέσως σκέφτηκα πόσοι θα τον είχαν προσπεράσει πριν από μένα αλλά και πως θα μπορούσα να μην τον είχα δει ούτε κι εγώ, αφού περνούσα τυχαία από το συγκεκριμένο δρομάκι που τον βρήκα –κλασικά, είχα στρίψει σε λάθος στενό και χάθηκα. Αυτή η σκέψη με πόνεσε. Τα μάτια του με κοιτούσαν τόσο έντονα σαν να με παρακαλούσαν να τον βοηθήσω. Κατέβηκα από το αυτοκίνητο και πήγα κοντά του. Στην αρχή αγρίεψε, μετά όμως έκλαιγε. Έπαθα σοκ. Έκλαιγε δυνατά. Σε τέτοιο σημείο που ήμουν σχεδόν σίγουρη πως έτρεχαν και δάκρυα. «Το κακόμοιρο, ποιος ξέρει τι έχει τραβήξει», σκέφτηκα. Αν και επιφυλακτικός στην αρχή, μετά από λίγο έσκυψε το κεφάλι -κλαίγοντας- και, τελικά, ζήτησε το χάδι μου. Πήγα κοντά του και τον πήρα αγκαλιά. Άρχισε να τρέμει και τότε άρχισα να τρέμω κι εγώ από συγκίνηση.
Δεν χρειάστηκε πολλή σκέψη για να τον βάλω κατευθείαν στο αυτοκίνητο και να τον πάω σπίτι. Μόλις αντίκρισε τον Dhooch και τα Dboys άρχισε να γαυγίζει -με την ελάχιστη δύναμη που του είχε απομείνει. Για να είμαι ειλικρινής, ούτε και οι άλλοι τρεις τον είδαν με καλό μάτι. Οπότε τον έβαλα γρήγορα μέσα στο σπίτι και άφησα τους άλλους έξω. Έπρεπε άλλωστε να τον πάω στον γιατρό το πρωί για να δω σε τι κατάσταση βρίσκεται και τι χρειάζεται για να γίνει καλά. Μέσα στο σπίτι, πριν προλάβω να γεμίσω τα μπολ με φαγητό και νερό, είχε αρχίσει ήδη να τρώει. Προφανώς ήταν πεινασμένος. Πολύ.
Την επόμενη μέρα τον πήγα στον γιατρό, ο οποίος πρόλαβε και τον βάφτισε Tommy γιατί του θύμιζε έναν δικό του σκύλο που είχε πριν χρόνια. Μου είπε ότι ήταν πολύ αδύναμος, φοβισμένος και λίγο άγριος (από άμυνα) οπότε θα έπρεπε με τρόπο και σιγά σιγά να έρθει σε επαφή με τους άλλους, μέχρι να νιώσει πως δεν κινδυνεύει πλέον.
Προς το παρόν, είναι ακόμη επιφυλακτικός και φοβισμένος και δύσκολα βγαίνει από το σπίτι. Κάθε στιγμή, όμως, που είμαι κοντά του είναι ήρεμος και χαρούμενος. Με κοιτάει στα μάτια λες και θέλει να μου πει «Ευχαριστώ». Αλλά δεν έχει φωνή να μιλήσει. Μόνο καρδιά για να νιώσει αγάπη και ευγνωμοσύνη.
Έτσι είναι. Ένα χάδι είναι αρκετό για να σε αγαπάει μια τέτοια αθώα ψυχούλα για πάντα.
Σε γενικές γραμμές, οι Έλληνες είμαστε φιλόζωοι, όμως δεν θα καταλάβω ποτέ τη μικροψυχία, τη δειλία και την ανωμαλία -θα τολμήσω να πω- όσων ξεσπούν πάνω σε ένα τέτοιο πλάσμα που δεν μπορεί να αμυνθεί, δεν μπορεί να φωνάξει, να μιλήσει, να προστατέψει τον εαυτό του. Κι όμως, υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν επίδειξη της υποτιθέμενης δύναμής τους πάνω σε ανυπεράσπιστα ζωάκια, βασανίζοντάς τα, βιάζοντάς τα (ΘΕΕ ΜΟΥ) και στο τέλος σκοτώνοντάς τα.
Οι φιλοζωικές οργανώσεις καλούν τον καθένα μας να υιοθετήσει ένα ζώο ή να συνδράμει σε προγράμματα και καμπάνιες για την προστασία τους. Δεν χρειάζονται πολλά, λίγο φαγητό και λίγο νερό… Και, πάνω από όλα, το χάδι μας, την αγάπη μας και το σεβασμό μας. Γιατί τι σόι άνθρωποι είμαστε αν δεν μπορούμε να σεβαστούμε ένα πλάσμα που μας έχει ανάγκη; Όπως άκουσα κάποιον να λέει πρόσφατα: «Τον σεβασμό τον χρωστάμε, την αγάπη τη χαρίζουμε».
Κλείνοντας, θέλω να τονίσω 3 πράγματα:
-Την επόμενη φορά που θα δεις κάποιον να κακοποιεί ένα αδέσποτο πάρε τα στοιχεία του (πχ τις πινακίδες του αυτοκινήτου του) και κατάγγειλέ τον.
-Την επόμενη φορά που θα δεις μόνο του στο δρόμο κάποιο αδεσποτάκι, πεινασμένο, ταλαιπωρημένο, ή χτυπημένο, προστάτεψέ το. Αν δεν μπορείς να το φιλοξενήσεις εσύ, τότε ρώτα κάποιον φίλο σου ή, αλλιώς, απευθύνσου σε κάποια φιλοζωική.
-Ωστόσο, αν πρόκειται να υιοθετήσεις ένα ζωάκι, μην το κάνεις επιπόλαια. Σκέψου το καλά. Μην το παρατήσεις στο δρόμο μετά από λίγο καιρό, επειδή το βαρέθηκες ή επειδή σε κούρασε. Δεν είναι παιχνίδι. Έχει ψυχή. Έχει αισθήματα.
Ο αδέσποτος Tommy. Για αυτόν γράφτηκε το υπέροχο αυτό κείμενο.
