Η ιστορία της σκυλίτσας Λούσυ είναι μια ιστορία αμέτρητων ζώων που βιώνουν καθημερινά τη μοναξιά και τη θλίψη του κλουβιού ενός κυνοκομείου.
Η όμορφη Λούσυ, όπως αναφέρουν στην ανάρτησή τους οι εθελοντές του Καταφύγιο ζώων Κορδελιού – Ευόσμου “Νέα Ζωή”, ήταν ένα από τα σκυλάκια του καταφυγίου. Ένα καταφύγιο που ήταν το σπίτι της για 12 χρόνια.
Ένα υπέροχο πλάσμα που όμως είχε την ατυχία να μη γνωρίσει μέχρι τα 12 της χρόνια τον έξω κόσμο. Όση αγάπη και φροντίδα και να της έδιναν οι εθελοντές, όλη της η ζωή παρέμενε ένα καταφύγιο. Χωρίς να έχει νιώσει τη φροντίδα, τη ζεστασιά και τη θαλπωρή ενός σπιτιού. Χωρίς να έχει ξυπνήσει μια μέρα και να την περιμένει μια μεγάλη αγκαλιά, ένα τρυφερό χάδι. Χωρίς να έχει τους δικούς της, απόλυτα δικούς της, ανθρώπους.
Η ζωή στο καταφύγιο είναι η ίδια. Μονότονη, μοναχική και πολύ πικρή. Κανένα πλάσμα δεν θα έπερεπε να ζει έτσι.
Η Λούσυ όμως στάθηκε για λίγο τυχερή. Δύο υπέροχοι άνθρωποι, η Παναγιώτα και ο Σταύρος, στους οποίους οι άνθρωποι του καταφυγίου οφείλουν, όπως αναφέρουν, πολλά, αποφάσισαν πριν από 6 μήνες να της δώσουν μια δεύτερη ευκαιρία κάνοντάς τη μέλος της οικογένειάς τους. Δεν σκέφτηκαν που ήταν μεγάλη σε ηλικία. Ούτε σκέφτηκαν να πάρουν ένα άλλο, μικρό σε ηλικία ζώο.
Έτσι η Λούσυ μετά από 12 χρόνια βγήκε από το κλουβί και πήγε σε σπίτι όπου μπορούσε πλέον να είναι πραγματικά ελεύθερη. Ελεύθερη με τους ανθρώπους που την αγάπησαν πολύ και την έκαναν να νιώσει ευτυχισμένη και ήρεμη. Έπαιξε, χάρηκε, έκανε βόλτες και έζησε όπως πρέπει να ζουν όλα τα ζώα του κόσμου. Για 6 όμως μόνο μήνες καθώς, όπως μαθαίνουμε, η όμορφη αυτή σκυλίτσα πέθανε. Έφυγε όμως με τον πιο γλυκό τρόπο, στην αγκαλιά των ανθρώπων της.
Με αφορμή αυτή την ιστορία, που όπως είπαμε και πιο πριν, είναι τόσο μα τόσο συνηθισμένη, ας σκεφτούμε τα γέρικα ζώα των κυνοκομείων και ας δούμε τα πράγματα αλλιώς.
Οι περισσότεροι άνθρωποι, όταν είναι να υιοθετήσουν ένα ζώο, προτιμούν ένα όσο το δυνατόν πιο μικρό σε ηλικία. Και τα μεγάλα μένουν πίσω. Στους δρόμους και στα κλουβιά των καταφυγίων. Και δεν βγαίνουν ποτέ από αυτά. Γεμάτα τα κλουβιά από γέρικα ζωάκια.
Αν επισκεφτεί κανείς ένα καταφύγιο, θα δει δύο κατηγορίες ζώων. Αυτά που μπήκαν πρόσφατα και αυτά που ζουν χρόνια. Αυτά που ζουν πολλά χρόνια εκεί, έχουν μια θλίψη στα μάτια τους. Αυτή θα τη δείτε πιο έντονα όταν θα φεύγετε από εκεί. Σαν να έχουν χάσει την ελπίδα τους. Αυτό πραγματικά είναι πολύ λυπηρό και άδικο για αυτά.
Υιοθετήστε ένα ζωάκι που ζει σε καταφύγιο και είναι ηλικιωμένο. Υιοθετήστε μια Λούσυ. Και ας ξέρετε ότι δεν θα το έχετε μαζί σας μεγάλο χρονικό διάστημα. Μην σκεφτείτε τον εαυτό σας. Σκεφτείτε εκείνο. Βγάλτε το από το κλουβί, πάρτε το σπίτι σας και το χρόνο που του μένει κάντε το ευτυχισμένο. Γιατί δεν είναι το ίδιο να πεθάνει στην αγκαλιά σας από το να πεθάνει σε ένα κλουβί, μόνο του και ξεχασμένο.
Η Λούσυ έζησε για λίγο αυτό που θα έπρεπε να ζει όλη της τη ζωή. Όμως ακόμα και έτσι απόλαυσε τη ζωή. Οι άνθρωποι που την υιοθέτησαν ας γίνουν πρότυπο και ας μας κάνουν να σκεφτούμε ότι όλα τα μεγάλα ζώα αξίζουν και αυτά μια δεύτερη ευκαιρία.
από τη Μυρτώ Τζώρτζου, myrto1@hotmail.com
Πάνω: Η Λούσυ στο καταφύγιο. Κάτω: Η σκυλίτσα στη νέα της ζωή- έστω για μόνο 6 μήνες.
